در حمایت از مبارزه‌ی سراسری پناهجویان در آلمان- ما از نیمه‌ی لگدکوب شده‌مان برخاسته‌ییم

ما از نیمه‌ی لگدکوب شده‌مان برخاسته‌ییم/ With English translation/ Mit deutscher Übersetzung

در حمایت از مبارزه‌ی سراسری پناهجویان در آلمان

مطرودان بازگشته‌اند. پناهجویانی که «داغ لعنت خورده» بودند، اتاق‌های کوچک و حقیر جمعی‌شان را ترک کرده‌اند. امر سرکوب شده در قامت طردشده‌گان و به حاشیه کشیده شده‌گان بازگشته است. درست در همین لحظه است که سیاست راستین رهایی‌بخش ابداع می‌شود. آنها تا همین لحظه هم تمام ساز و کاری را که برای بیرون گذاشتن پناهجو از نظم نمادین موجود به کار گرفته شده بود، به شکست کشانده‌اند.
بازگشت پناهجویان اما تنها سرپیچی از فرمان حاکم نیست، بلکه آنها با بازگشتشان، با دست بردنشان در سرنوشت خود و همه‌گان، منطقِ برسازنده‌ی حاکم را بحرانی کرده‌اند و حفره‌های آن را نشان داده‌اند. منطقی که در آن حکومت تنها می‌تواند حاکم اتباع خود باشد، اتباعی که شهروندان سرزمینش محسوب می‌شوند، توسط ناشهروندانی که نه دولتی دارند و نه تابعیتی دچار بحران شده است. این صدای خرد شدن سه گانه‌ی مقدس دولت/ ملت/ سرزمین است.
پناهجویان اعتصابی دیگر قربانی نیستند. آنها برچسب قربانی را از روی خود برداشته‌اند و به جای ناله سر دادن و طلب دلسوزی کردن، در جایگاه فاعل مبارزه به عرصه‌ی سیاست بازگشته‌اند. دیگر نمی‌شود برای آنها دل سوزاند، تنها می‌توان با مبارزه‌ی آنها همراه شد. آنها با به دست آوردن صدای خود تمام کسانی را که صدای آنها را مصادره کرده بودند و از جانب آنها حرف می‌زدند، کنار گذاشته‌اند.
با سازمان‌یابی از پایین از درون کمپ‌های پناهندگی، بدون ساختن نهادهای بوروکراتیک سازمان‌دهنده و هدایت کننده، تمام آن جریاناتی را که از بالا و از بیرون تلاش می‌کردند آنها را سازماندهی و رهبری کنند، به حاشیه رانده‌اند.
آنها منطق و نهادهای حقوق بشری را که با بر عهده گرفتن بخشی از مسئولیت‌های حاکم، خودشان را در مقام یگانه ناجی پناهجویان جا زده و بستری شده بودند برای تبدیل مبارزان سیاسی حامی حقوق پناهجویان به کارمندان نهادهای خیریه‌ی پناهندگی، به چالش گرفته‌اند چرا که دیگر نیازی به ناجی ندارند، نجات‌دهنده‌ی پناهجویان خودشانند.
آنها هم‌چنین می‌توانند در ادامه‌ی مبارزه‌ی خود دست نهاد کلیسا را از کمپ‌ها کوتاه کنند. نهادی که در گذشته‌های نه چندان دور، با ارسال «میسیونرهای مذهبی» به کشورهای جنوب بخشی از ساز و کاری استعماری بوده است که با عقب نگاه داشتن و غارت منابع اولیه‌ی کشورهای جنوب و سرکوب نیروهای مترقی و مردمی برای تداوم سلطه‌ی استعماری، یکی از عاملان مهاجرت مردم تحت ستم و جباریت و فقر کشورهای جنوب بوده است و حالا «میسیونرهای مذهبی‌اش» را روانه‌ی کمپ‌های پناهندگی می‌کند تا پناهجویان را به تحمل وضعیت موجود فرا بخوانند. تمامی این نهادها با ایجاد تقابل میان منافع پناهجویان تاکنون از شکل‌گیری هر مبارزه‌ی جمعی جلوگیری کرده‌اند و اینک آنها هم در نگرانی حاکم شریک‌اند.
اینک و بعد از سال‌ها که دیگر هیچ امکانی برای تغییر وضعیت موجود به چشم نمی‌آمد و حتا خیابان به محلی برای تظاهرات اعتراضی عادی شده و مناسک سالانه‌ی تقویمی تبدیل شده بود، دوباره سنت‌های رهایی‌بخش خیابان احیا شده است تا واژه‌ی «مردم» معنا و محتوایی داشته باشد. دوباره نزاع بر سر «خیابان» است. کشمکشی بر سر اصلی‌ترین مکان حکمرانی حاکم. از میدان التحریر تا میدان خورشید مادرید، از خیابان‌های تونس تا خیابان‌های آتن، از خیابان‌های تهران 88 تا نبض سرمایه‌داری در وال استریت، و اینک در جوار کمپ‌های پناهندگی سرتاسر آلمان، ستمدیده‌گان به خیابان بازگشته‌اند. آنها هیچ چیزی نمی‌خواهند غیر از تغییر وضعیت به وضعیتی که چنین نباشد، غیر از جهان دیگری که ضروری است.
ریشه‌های خیابانی _ برلین


We Are Resurrected From Our Trampled Parts

In solidarity with asylum seekers on strike across Germany


The abandoned have returned. Asylum seekers that had been branded as "outcasts" have left their narrow and pitiful collective chambers. That which had been oppressed in their banished and marginalized bodies has returned. It is precisely these moments that reinvent genuine emancipatory politics. Even in this humble moment, they have defeated the complex machinery devised to leave the asylum seekers out of the symbolic order.
The return of the asylum seekers, however, is not merely a rebellion against the dominant political order. In their return, in their intervention in their own destinies and those of others, they bring the existential logic and structure of the dominant order into a crisis and reveal its cavities. That logic, according to which the government applies to its nationals only, that is, the nationals that are considered citizens of its land, has been brought to a crisis by non-citizens with neither governments nor nationalities. This is the sound of crushing the holy trinity of government/nation/land.
The asylum seekers on strike are no longer victims. They have removed the 'victim' label from their jackets. They are not complaining, they do not demand pity. Instead, they have returned to the political sphere with the position and status of uprising political actors. It is no longer possible to pity them; the only means to solidarity is to join them in their uprising. They have regained their voice. Through this, they have left behind all those who overtook their voices and spoke on their behalf.
They organize themselves from below, from within refugee camps; they need no bureaucratic institutions to organize or lead them. By doing so, they have left behind all external forces that have attempted to lead and organize them from above.
They have challenged the logic and institution of those human rights groups that, by assuming certain governmental responsibilities, had appointed themselves as the sole saviors of asylum seekers and refugees. These human rights institutions have placated political activists fighting for asylum rights by turning them into petty bureaucratic officers in asylum charities. Today the refugees are no longer in need of such saviors. They are their own saviors.
In their resistance they seek to abolish the debilitating influence of the church on refugee camps. The church is the same institution that until recently, by sending religious missionaries to "southern" countries, functioned as an instrumental mechanism in the colonialist machinery. Colonialism actively sought to hinder progress and exhaust the basic natural and human resources in colonies, while oppressing progressive and popular movements in order to continue its dominance. Today, yesterday's religious missionaries encourage refugees to cope silently with their demeaning conditions in the name of religious belief rather than joining them in their collective resistance. Yesterday, ironically, these missionaries were the agents of the same colonialism that caused the mass migration of populations from tyranny, oppression, and poverty. Those institutions that blocked the potential for collective uprising by fabricating conflicting notions of what is "good" for refugees now share the same concerns as governments about the united political forces of refugees on strike.
Today the emancipating traditions of "the streets" are once again resurrected to breathe meaning and content into the word "people". Today, the street traditions are resurrected after years in which changing the status quo seemed an idealistic impossibility, after years in which even the streets had turned into infertile spaces that merely hosted the rituals of benign demonstrations. Once again the struggle is about "the street", a struggle over the main site of governmental rule. From Tahrir Square to the Sun Square in Madrid, from the streets of Tunisia to the streets of Athens, from the streets of Tehran in 2009 to the throb of capitalism on Wall Street, and now to refugee camps across all Germany: The oppressed have returned to the streets. They want nothing but to transform the status quo into one that resembles another world, the emergence of which is simply a matter of necessity.



Unsere niedergetrampelten Körperteile sind wieder auferstanden
In Solidarität mit dem Streik der Asylsuchenden überall in Deutschland

Die Ausgeschlossenen sind zurückgekehrt. Asylsuchende, vormals zu "Verdammten dieser Erde" abgestempelt, haben ihre engen elenden Massenunterkünfte verlassen. Dieses zugedeckte Thema ist in ihrer marginalisierten Gestalt wieder zurückgekehrt. Es sind Momente wie diese, die emanzipatorische Politik neu erfinden. Genau in diesem Moment haben sie die komplexe Maschinerie besiegt, die darauf programmiert ist, die Asylsuchenden außerhalb ihrer symbolischen Ordnung zu halten.
Die Rückkehr der Asylsuchenden ist allerdings nicht nur eine Rebellion gegen die herrschende politische Ordnung. Durch ihre Rückkehr, durch ihre Intervention in ihr eigenes Schicksal und das Schicksal von anderen, bringen sie die grundlegende Logik und Struktur der herrschenden Ordnung in eine Krise und enthüllen dadurch ihre Hohlräume. Diese Logik, die dem Staat die Herrschaft nur über die eigenen Staatsangehörigen erlaubt, wird in eine Krise gestürzt - und zwar von Menschen ohne Regierung oder Staatsangehörigkeit. So hört es sich an, wenn die heilige Dreifaltigkeit von Regierung/Nation/Staat zusammenkracht.
Die Asylsuchenden sind nicht länger Opfer. Sie haben den "Opfer"-Stempel von ihren Mänteln entfernt. Sie beschweren sich nicht, sie wollen kein Mitleid. Stattdessen sind sie zurückgekehrt auf die politische Bühne mit der Position und dem Status von aufständischen politischen Akteuren. Es ist nicht länger möglich, sie zu bedauern; der einzige Weg zur Solidarität ist es, sich ihrem Aufstand anzuschließen. Sie haben ihre Stimme wieder erlangt. Dadurch haben sie endlich all diejenigen, die ihnen die Stimme geraubt hatten und meinten in ihrem Namen sprechen zu müssen, hinter sich gelassen.
Sie organisieren sich von unten, aus den Flüchtlingsheimen heraus. Sie brauchen keine bürokratischen Institutionen, die sie organisieren oder gar führen. So lassen sie alle externen Kräfte hinter sich, die versucht haben sie von oben zu führen und zu organisieren.
Sie fordern die Logik und die Institution der Menschenrechtsorganisationen, die sich als die alleinigen Retter der Asylsuchenden ausgeben und im ständigen Versuch sind, politisch aktive Flüchtlinge, zu ihren Angestellten zu machen,  heraus. Heute können die Asylsuchenden auf diese Retter verzichten. Sie sind zu ihren eigenen Rettern geworden.
In der Fortführung ihres Widerstandes sind sie sogar in der Lage, den Einfluss der Kirche in den Flüchtlingsheimen zu unterbinden. Die Kirche, als diejenige Institution, die bis vor weniger als 20 Jahren Missionare in die Länder des Südens entsandte und als ein wichtiger Teil des Mechanismus der kolonialen Maschinerie fungierte. Heute fordern die Missionare von gestern die Asylsuchenden auf, ihre Lebensverhältnisse schweigend hinzunehmen, anstatt sie in ihrem Widerstand zu unterstützen. Ironischerweise waren eben jene Missionare die Agenten des selben Kolonialismus, der die Massenmigration von Menschen, die der Tyrannei, Unterdrückung und Armut in ihren Ländern entfliehen wollten, verursachte. All diese Institutionen, die Institutionen des Staates, Menschenrechtsorganisationen und die Kirche, haben dazu beigetragen, dass ein Widerstand nicht zustande gekommen ist.
Heute wurden die emanzipatorischen Traditionen der Straße wiederbelebt, um dem Wort "the people", wieder Bedeutung einzuhauchen, und das nach Jahren, in denen das Verändern des Status quo als eine idealistische Unmöglichkeit erschien und in denen die Straße zu einem Raum wurde für rituelle Demonstrationen dem Kalender nach. Heute findet auf der Straße, die das Hauptoperationsfeld des Staates darstellt, wieder ein Kampf statt. Vom Tahrir Square yum Plaza dela Luz in Madrid, vom den Straßen Tunesiens zu den Straßen Athens, von den Straßen Teherans im Jahr 2009 zu der Hauptschlagader des Kapitalismus in der Wall Street und nun in den Flüchtlingslagern in vielen Teilen Deutschlands, sind die Unterdrückten auf die Straße zurückgekehrt. Sie wollen nichts anderes als die Veränderung des Status quo in einen besseren, nichts anderes als eine andere Welt, die nicht nur möglich ist, sondern notwendig.                     
Street Roots –Berlin