ناگهان
صدای مهیبی آمد و همه چیز در هم کوبیده شد (1). آوار شد. گرد و خاک بر
چهره آنها نقش بست و دیگر هیچ. صدها کارگر که اغلب آنها زن بودند طعمه سود
جوئی کنسرن های مالی و کلان سرمایه داران شدند. آمار های اعلام شده گویای
ابعاد وحشتناک این فاجعه انسانی است. در آغاز چند ده نفر و بمرور رقم کشته
شدگان به بیش از دویست و پنجاه نفر رسیده است( 2 ) . همچنین شمار زخمی
شدگان تا کنون 1600 نفر اعلام شده است. ساختمان این کارخانه نساجی چنان
آوار شده است که جز مخروبه ای از آن باقی نمانده است. جز کارگرانی که در
این حادثه جانسوز جان خود را از دست داده اند هنوز صدها مفقود زیر اوار
جستجو می شوند. به گزارش یکی از روزنامه ها امکان دارد هنوز تا 1600 نفر
زیر آوار بتون مانده باشند.
این
جنایت خاموش برگ سیاه دیگری در پرونده نظام بهره جوئی و ناعادلانه سرمایه
داری است که ( نه مرز می شناسد! و نه از کشتار پابرهنگان و زحمتکشان ابائی
دارد ) . امنیت محیط های کاری تابعی از سودجوئی آنهاست. لازم به ذکر است که
در حدود چهار هزار و پانصد کارخانه پوشاک در این کشور موجود است.
متوسط
حقوق یک کارگر در این کارخانه نساجی بین 50 تا 60 دلار ماهانه بوده است و
بنگلادش بعنوان یکی از فقیر ترین کشورهای دنیا محاسبه شده است حال آنکه این
کشور پس از چین بلحاظ صادرات پوشاک دومین کشور جهان محسوب می شود.
حوادث
محیطهای کاری در این کشور سابقه ای طولانی دارد. در سالهای قبل نیز اخبار
مشابهی در این زمینه منتشر شده بود. در نوامبر سال گذشته نیز 112 نفر از
کارگران یکی از کارخانه های نساجی در داکا در آتش سوختند. سه سال قبل 14
نفر جان خود را از دست دادند و هشت سال پیش با فرو ریختن ساختمان کارخانه
77 کارگر جان خود را از دست دادند.
بدین شکل میتوان بنگلادش را کشتارگاه کارگران و
بویژه کارخانه های نساجی نامید. پس از این واقعه در کارخانه ای دیگر در
داکا که شکافی در سقف دیده شده بود بلافاصله از سکنه و کارکنان تخلیه شده
است.این کارخانه پنج هزار کارگر داشته است. این حادثه به مردم جهان یادآوری می کند که خطر نظام حاکم جهانی بر جوامع انسانی کمتر از فجایع ناشی از حوادث طبیعی مانند زلزله و آتشفشان و سونامی ها نیست.
این
واقعه چند روز پیش از مارش جهانی کارگران در سالگرد اول ماه مه صورت گرفته
است. میتوان انتظار داشت که مردم کشور بنگلادش به این فاجعه عمومی بی
تفاوت نباشند و با اعتراضات گسترده خود در این روز افکار عمومی جهانیان را
متوجه وضعیت کارگران در این کشور بنمایند. بی تردید همبستگی کارگران در
اقصی نقاط با بازماندگان این حادثه اعلام خواهد شد و اثرگذار خواهد بود.
بر
طبق گزارشات منتشر شده تا کنونی هزاران کارگر خشمگین ضمن تظاهرات و
اعتراضات خود خواستار به مجازات رسیدن مسئولین این تراژدی انسانی شده اند.
آنها اعلام کرده اند که با وجود اطلاع مسئولین از شکاف سقف بتونی کارخانه ,
کارگران مجبور به کار شده اند.
تظاهر
کنندگان با بستن خیابان های اصلی و تخریب خودرو های دولتی اعتراض خود را
نشان دادند و صدها نفر نیز مقر مدیریت و صدور محصولات این کارخانه را
محاصره کردند. بی تردید این اعتراضات گسترده تر خواهد شد و این روز در
تاریخ مبارزات کارگری در پرونده سیاه نظم حاکم سرمایه داری بعنوان جنایت
علیه کارگران حک می شود.
25.04.2013
1 – از گفته های یکی از کارگران نساجی
2 – گزارش اشپیگل
منتشر شد:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر