جان پیلجر
برگردان: آمادور نویدی
براقی و جلای راهروی پارلمان استرالیا چشم انسان را میزند.
سکوت مطلق پابرجاست٬ کف زمین بوی واکس میدهد. کف چوبی چنان براق شده که
تصویر عکس نخست وزیر و نقاشی های ابوریجینال(بومی استرالیایی- مترجم) را که
بر دیوار سفید آویزانند منعکس میکند ٬ ولی نه خون و اشک هایشان را.
پارلمان استرالیا در بارتون٬ منطقه ای در کانبرا(پایتخت
استرالیا- مترجم) واقع شده که بنام ادموند برتون٬ اولین نخست وزیر
استرالیا٬ بانی سیاست استرالیای سفید در سال ۱۹۰۱ ٬ نامگداری شده است.
بارتون گفت:« اصول برابری انسان»٬ هرگز برای غیر انگلیسی و غیر سفید درنظر
گرفته نشده است.
نگرانی بارتون از طرف چینی ها بود٬ که به خطر زرد معروف
بودند. او از قدیمی ترین انسان روی زمین حرفی به میان نیاورد : اولین
استرالیایی ها(بومیان). آنها وجود خارجی نداشتند. مهارتشان در مواظبت از
زمین اهمیتی نداشت. مقاومت حماسه وار آنها هرگز اتفاق نیفتاد. از کسانی که
در برابر اشغالگران انگلیسی جنگیدند٬ سیدنی منیتور در سال ۱۹۳۸ گزارش کرد:«
تمام نژاد سیاه پوست ظرف سه ماه نابود گردید». امروز٬ باقیماندگانشان راز
شرمندگی ملی هستند.
شهر ویلکانیا٬ در ایالت نیوساوت ولز٬ دو بار ناپدید شده است.
دارای برنده جایزه تمیزترین شهر ملی است ولی مردمان بومی اش یکی از پائین
ترین رکورد امید به زندگی کردن را دارند. آنها معمولا تا رسیدن به ۳۵سن
سالگی میمیرند. دولت کوبا یک برنامه سواد آموزی را برای آنها تدارک دیده
است٬ همچنانکه برای آفریقایی ها فقیر انجام داده است. بر طبق گزارش ثروت
جهانی سوئیس کریدیت٬ استرالیا ثروتمندترین مکان بر روی زمین است.
سیاستمداران در کانبرا در میان ثروتمندترین شهروندان قرار
دارند. ثروتشان افسانه ایست. سال گذشته٬ جنی مکلین که آنموقع وزیر امور
بومیان بود٬ دفترش را به قیمت ۳۳۱۱۴۴ دلار از پول مالیات دهندگان مرمت کرد.
مکلین بتازگی ادعا کرده است که٬ «تغییرات زیادی» در دولت
انجام داده است. این حقیقت دارد. در زمان تصدی وزیر بومیان٬ شمار اعضای
بومیان که در محلات فقیر می نشینند تقریبا با یک سوم اضافه شده است٬ و بیش
از نصف پول مصرف شده برای ساختن خانه های بومیان به جیب پیمانکاران سفید
پوست و بوروکراسی رفت که او مسئولش بود. معمولا٬ اجتماع بومیان در
دورترین مناطق٬ باید ۲۵ نفر را در خانه ای مخروبه ای جا دهد. یک خانواده٬
افراد مسن و ناتوان باید سالها برای بهداشتی که بدرد بخور باشد٬ منتظر
بمانند.
در سال ۲۰۰۹ ٬ پروفسور جیمز آنایا٬ گزارشگر محترم سازمان ملل
در حقوق مردم بومی٬ شرح داد «وضعیت اضطراری» که جوامع بومی را از حقوق و
خدمات ناچیزشان از طرف پلیس و کمیسیون مجازات استرالیا به بهانه پدوفیل
«تصورنکردنی» باز میدارد٬ غیرقابل قبول و نژادپرستانه است.
آنزمان سخنگوی مخالف دولت در امور بومیان ٬ تونی ابوت بود که
حالا نخست وزیر استرالیا شده است٬ به آنایا گفت:«برو دنبال کارت» و «به تیپ
قربانیان قدیمی گوش نکن».
با رانندگی خود را به قلب قرمز استرالیای مرکزی رساندم و از
خانم دکتر جانل تریس در مورد « تیپ قربانیان قدیمی» پرسیدم . یک پزشک عمومی
که بیماران بومی اش در چند میل دور٬ از الورو (آیرس پارک)٬ گرانترین
استراحتگاه های شبی ۱۰۰۰ دلار زندگی میکنند٬ گفت: «در خانه بومیان٬ اسبستوس
(آزبست) وجود دارد٬ وقتی که یکنفر ازبست میگیرد٬ الیافش در ششهایش وارد
میشود و به بیماری مزوتلیما تبدیل میشود٬ (دولت) اهمیت نمیدهد. وقتیکه بچه
ها عفونت مزمن دارند و اضافه بر اینها آمار مرگ و میر مردم بومی از بیماری
های کلیوی٬ در معرض خطر رکورد جهانی بیماری قلبی روماتیسمی قرار دارند٬ هیچ
کاری انجام نمی گیرد. من از خودم میپرسم چرا نه؟ سوء تعذیه یک مسئله عمومی
است. من میخواستم به یک مریض داروی ضد – التهاب بدهم برای عفونتی که قابل
جلوگیری است اگر شرایط زندگی بهتر بودند٬ ولی من نمیتوانم او را معالجه
نمایم برای اینکه او غذای کافی نخورده بود و نمیتوانست قرص را هضم نماید.
من احساس میکنم که دارم با شرایط کارگران انگلیسی دوران انقلاب صنعتی بیمار
را معالجه میکنم».
در کانبرا٬ در دفاتر وزارتخانه ها که هنرهای ملی – انسان
اولیه را بیشتر نمایش داده اند٬ به تکرار بمن گفته شد چگونه سیاستمداران ما
«مفتخرند» که «ما برای بومیان استرالیایی کارهایی انجام داده یم». وقتی که
من از وارن اسنودون- وزیر بهداشت بومیان در دولت کارگر که اخیرا ائتلاف
محافظه کار ابوت جایش را گرفته است٬ پرسیدم چرا در بیش از ربع قرن به
نمایندگی از طرف فقیرترین٬ بیمارترین استرالیایی ها٬ یک راه حل نداده اند٬
او گفت:«چه سؤال احمقانه ای. چه سؤال کودکانه ای».
در انتهای بلوار انزاک (اتحاد استرالیا و زلاند نو- مترجم) در
کانبرا ساختمان یادبود جنگ استرالیا تأسیس شده است٬ که تاریخشناس هنری
رینالد٬ آنرا« مرکزترسناک ناسیونالیستهای سفید» می نامد. به من اجازه گرفتن
فیلم را از این مکان عمومی بزرگ ندادند. رینالد در اثر برجسته اش جنگ
فراموش شده مینویسد٬ من اشتباه کردم که به جنگهای پیشرو- مظهر «رسم انزاک»٬
که سیاهان استرالیا با اشغالگران انگلیسی بدون اسلحه ولی با شجاعت و
خلاقیتشان جنگیدند اظهار علاقه کردم. با این تفصیل٬ کشوری که پر است از
قبر سرباز گمنام حتی یکنفر رسما به آنهایی که با مقاومت در«یکی از بزرگترین
فداکاری زمین در تاریخ جهان» کشته شدند٬ ادای احترام نمیکند. بومیان
استرالیایی بیشتری در مقایسه با آمریکایی های بومی(سرخپوست ها-مترجم) در
جنگهای پیشرو آمریکایی ها و معوریز در زلاند نو(بومیان زلاند نو – مترجم)
کشته شده اند. ایالت کوینزلند یک کشتارگاه بود. همه مردم زندانیان جنگی در
کشور خودشان شدند٬ که مهاجرین انگلیسی خواستار انقراض آنها شدند. صنعت
گاوداری عملا پیشنهاد داد که از بومیان بعنوان برده استفاده کنند. امرزه
صنعت معدن داری هفته ای یک بیلیون دلار در روی زمینهای بومیان استرالیا
درآمد دارد.
پوشاندن حقیقت٬ در صورتی که از نقش استرالیا درجنگهای
استعماری انگلیس و آمریکا با چابلوسی ستایش کردن٬ تقریبا وضعیت فرقه ای
کانبرای امروزیست. رینالد و چند نفری که این وضعیت را زیر سؤال برده اند
مورد تهمت قرار گرفته اند. یگانه بومیان استرالیایی در زیر خاک نهاده شده
اند. همچنانکه به ساختمان یادمان جنگ ملی وارد میشوید٬ تصاویر بومیان
بصورت عجیب و غریب سنگ مانند در کنار کانگوروها٬ خزندگان و دیگر «حیوانات
وحشی بومی» نشان داده شده است.
وقتی که سی سال پیش این راز استرالیا را شروع به فیلمبرداری
کردم٬ یک کمپین جهانی برای پایان دادن به آپارتاید آفریقای جنوبی در راه
بود. با توجه با اینکه از آفریقای جنوبی گزارشی تهیه کرده بودم٬ شباهت
برتری سفیدپوستان و موافقت و دفاع لیبرال ها توجه ام را جلب کرد. هنوز
بصورت ظاهری هم هیچ ننگ بین المللی٬ هیچ تحریمی٬ مزاحم استرالیای «خوشبخت»
نشده است. با دیدن نیروهای امنیتی که مردم بومی را از مراکز خرید در آلیس
اسپرینگ بیرون میاندازند٬ مسافت کوتاهی را از حومه باربیز کراون تراس تا
کمپ وایت گیت٬ جایی که آلونک های ساخته شده ازحلبی فاقد آب و برق هستند را
رانندگی کردم. این آپارتاید است٬ یا چیزی که رینالد می خواند٬ «زمزمه در
قلبمان».
فیلم جان پیلجر٬ مدینه فاضله٬
درباره استرالیا٬ در ۱۵ نوامبر در سینماها و در آی تی وی در دسامبربه
نمایش گذاشته میشود. در استرالیا در ماه ژانویه نمایش داده میشود.
با جان پیلجر در تویتر twitter @johnpilger و یا از طریق http://johnpilger.com تماس بگیرید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر