جنبش آنارشی به غیر ازهزارها سال غریزه آزادی حداقل دویست سال تجربه نظری و عملی را پشت سر گذاشته و مدام رنگین تر و غنی تر شده است و امروزه تنوع وسیعی ازموضوعات و فعالیت های زیست اجتماعی را در بر میگیرد (نقل قول از م _ ع )
تفکر و رفتار آنارشیستی انسانها به کسانی که صرفا خود را آنارشیست می دانند محدود نمی شود چراکه رفتار آنارشیستی همان کنش ها و واکنشهای طبیعی است که دربین انسانها نیز در طول تاریخ بشری وجود داشته است و به همین دلیل است که بسیاری عملا رفتارهای آنارشیستی دارند بدون آنکه خود بدانند این رفتار ها آنارشیستی است. آنارشیستها از کسی یا جائی فرمان نمی گیرند و در واقع هر فردی مستقلا تصمیم می گیرد که چگونه به عنوان یک آنارشیست حرکت کند.
دولتها فقط زمانی نامی از وجود آنارشیستها می برند که هدفشان سرکوب آنها باشد. اخیرا نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی نیزنسبت به وجود آنارشیسم در جامعه حساس شده اند. از جمله روزنامه كيهان در شماره 19899 خود در مطلبی به نوشته حسین حسینی با عنوان : انشقا ق هاي گروهكي (بخش آخر )
باز خواني سير تحولات جريان چپ ماركسيستي در دانشگاه
می نویسد :
سال 1385(در نخستين مرحله برآمد مجدد چپ در دانشگاه ها، مجموعه ناهمگون و نابالغي از انديشه هاي سوسيال دموكراتيك، آنارشيستي، كمونيستي، ملي- مذهبي هاي سوسياليست و غيره در ابتداي شكل گيري نظري و اجتماعي در فضاهاي دانشگاهي درهم آميخته بودند.)
در صورتی که در سال 1385 تا کنون هیچ صحبتی از وجود اندیشه آنارشیستی در دانشگاه ها نبود و معلوم نیست که چگونه تازه امروز متوجه شده اند که اندیشه آنارشیستی در آن سالها وجود داشته است ?
در کشور های غربی گروه های آنارشیستی عمدتا جمع های کوچک هستند . علت کوچک بودن جمع های آنارشیستی به چند دلیل است : 1- مربوط به سبک کار آنارشیستی است 2- عدم بوجود آمدن اتوریته در جمع 3- حفظ استقلال فردی در حوضه فکر و عمل 4- رشد استعداد های فرد و افزایش روحیه به خود متکی بودن و عدم وابستگی به سایر افراد 5- عدم امکان ضربه پذیری از طرف دولتها
آنارشیستها پیشاهنگ یا پیشروان جنبش مردمی که به جای مردم مبارزه کنند نیستند. آنارشیسم و جامعه آنارشیستی توسط فعالین آن متحقق نمی شود بلکه آگاهانه و آن هم توسط خود مردم قابل تحقق است. نحوه فعالیت آنارشیستها با توجه به تصمیمات فردی و شرکت در حرکت های اجتماعی و توده ای است و کسی از بالا چیزی را به آنها دیکته نمی کند.فعالیت آنها شبیه به هم نیست ودر کشورهائی مانند ایران که سرکوب شدیدتر است آنارشیستها عمدتا فردی فعالیت می کنند و فعالیت آنها نیزاصولا فکری و در حوضه اندیشه آنارشیسم است تا اینکه این تفکر به یک جنبش عظیم توده ای تبدیل شود. آنارشیستها به جای کسی مبارزه نمی کنند و تلاششان آگاهی بخشی در جامعه است که انسانها بدانند بسیاری از اعمالی را که ارادی انجام می دهند نامش آنارشیسم است.آنارشیسم رسیدن به مرحله آگاهانه عملکرد های آنارشیستی است که در گذشته نیز فرد آنها را انجام داده است. تبلیغ آنارشیسم تلاشی است برای دادن افق و ایجاد امید وچشم انداز یک آلترناتیوانسانی همراه با مشارکت جمعی توده های مردم در جوامعی که بی افق و نا امید هستند.
آنارشیستها مستقلا عمل و فکر می کنند و نه از کسی پیروی می کنند و نه کس دیگری پیرو آنهاست.آنارشیسم بازگشت به خود انسان و نجات ازخود بیگانگی و پیدا کردن خود است. آنارشیسم خود رهائی و تثبیت آزادی فرد و فردیت اوست. در اندیشه آنارشیسم گوناگونی زیادی در شیوه و عمل مبارزاتی وجود دارد.آنارشیستها نه به کسی گزارش می دهند و نه از کسی گزارش می گیرند و در واقع هیچ فرد آنارشیستی نه می گوید که چه می کند و نه می پرسد که دیگری چه کرده است چراکه نحوه فعالیت فردی نیز مربوط به حوضه خصوصی و شخصی فرد می شود و در چنین شرایطی است که نبوغ فکری افراد رشد می کند و خود را به کسی وابسته نمی داند و مسئولیت هر آنچه را که خود انجام می دهد به صورت فردی به عهده می گیرد. آنارشیستها منجی بشریت نیستند و به جای مردم مبارزه نمی کنند و سبک کار فعالیت آنها با فعالین سیاسی حزبی کاملا متفاوت است . تحقق جامعه آنارشیستی در یک مشارکت جمعی و عظیم توده ای در یک جامعه بدون دولت معنا پیدا می کند. آنارشیسم از خواست ها و رفتار های طبیعی انسان نشأت می گیرد پس بنابراین تاریخ رفتار طبیعی انسانها زمان پیدایش عملی آن است.آنارشیسم در حوضه سیاسی خواهان مشارکت جمعی در حق تعیین سرنوشت افراد یک جامعه به شکل مستقیم است.نخستین آنارشیستها و آنارشیستهای نخستین عملا همان انسان های نخستین هستند که عملا دولتی وجود ندارد , آزادی فردی و فردیت فرد حرف اول را می زند و نشانی از اقتدار, اتوریته , تمرکز قدرت, انباشت سرمایه, سلطه , خانواده , مرد سالاری ,خدا , مذهب, رهبر سیاسی یا مذهبی و...عملا نیست و انسان هنوز به خدائی , سروری, پادشاهی و رهبری سجده نکرده است و آزادی فردی و فردیت انسان هنوز به اندازه امروزاز بین نرفته است و آسیب ندیده است.تفاوت کسانی که خود را آنارشیست می دانند با کسانی که چنین تعریفی از خود ندارند مسئله شناخت آگاهانه و یا عدم شناخت و تعریف رفتارها و نیازهای طبیعی فرد است.
نظام جلالی 28.04.2011
تفکر و رفتار آنارشیستی انسانها به کسانی که صرفا خود را آنارشیست می دانند محدود نمی شود چراکه رفتار آنارشیستی همان کنش ها و واکنشهای طبیعی است که دربین انسانها نیز در طول تاریخ بشری وجود داشته است و به همین دلیل است که بسیاری عملا رفتارهای آنارشیستی دارند بدون آنکه خود بدانند این رفتار ها آنارشیستی است. آنارشیستها از کسی یا جائی فرمان نمی گیرند و در واقع هر فردی مستقلا تصمیم می گیرد که چگونه به عنوان یک آنارشیست حرکت کند.
دولتها فقط زمانی نامی از وجود آنارشیستها می برند که هدفشان سرکوب آنها باشد. اخیرا نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی نیزنسبت به وجود آنارشیسم در جامعه حساس شده اند. از جمله روزنامه كيهان در شماره 19899 خود در مطلبی به نوشته حسین حسینی با عنوان : انشقا ق هاي گروهكي (بخش آخر )
باز خواني سير تحولات جريان چپ ماركسيستي در دانشگاه
می نویسد :
سال 1385(در نخستين مرحله برآمد مجدد چپ در دانشگاه ها، مجموعه ناهمگون و نابالغي از انديشه هاي سوسيال دموكراتيك، آنارشيستي، كمونيستي، ملي- مذهبي هاي سوسياليست و غيره در ابتداي شكل گيري نظري و اجتماعي در فضاهاي دانشگاهي درهم آميخته بودند.)
در صورتی که در سال 1385 تا کنون هیچ صحبتی از وجود اندیشه آنارشیستی در دانشگاه ها نبود و معلوم نیست که چگونه تازه امروز متوجه شده اند که اندیشه آنارشیستی در آن سالها وجود داشته است ?
در کشور های غربی گروه های آنارشیستی عمدتا جمع های کوچک هستند . علت کوچک بودن جمع های آنارشیستی به چند دلیل است : 1- مربوط به سبک کار آنارشیستی است 2- عدم بوجود آمدن اتوریته در جمع 3- حفظ استقلال فردی در حوضه فکر و عمل 4- رشد استعداد های فرد و افزایش روحیه به خود متکی بودن و عدم وابستگی به سایر افراد 5- عدم امکان ضربه پذیری از طرف دولتها
آنارشیستها پیشاهنگ یا پیشروان جنبش مردمی که به جای مردم مبارزه کنند نیستند. آنارشیسم و جامعه آنارشیستی توسط فعالین آن متحقق نمی شود بلکه آگاهانه و آن هم توسط خود مردم قابل تحقق است. نحوه فعالیت آنارشیستها با توجه به تصمیمات فردی و شرکت در حرکت های اجتماعی و توده ای است و کسی از بالا چیزی را به آنها دیکته نمی کند.فعالیت آنها شبیه به هم نیست ودر کشورهائی مانند ایران که سرکوب شدیدتر است آنارشیستها عمدتا فردی فعالیت می کنند و فعالیت آنها نیزاصولا فکری و در حوضه اندیشه آنارشیسم است تا اینکه این تفکر به یک جنبش عظیم توده ای تبدیل شود. آنارشیستها به جای کسی مبارزه نمی کنند و تلاششان آگاهی بخشی در جامعه است که انسانها بدانند بسیاری از اعمالی را که ارادی انجام می دهند نامش آنارشیسم است.آنارشیسم رسیدن به مرحله آگاهانه عملکرد های آنارشیستی است که در گذشته نیز فرد آنها را انجام داده است. تبلیغ آنارشیسم تلاشی است برای دادن افق و ایجاد امید وچشم انداز یک آلترناتیوانسانی همراه با مشارکت جمعی توده های مردم در جوامعی که بی افق و نا امید هستند.
آنارشیستها مستقلا عمل و فکر می کنند و نه از کسی پیروی می کنند و نه کس دیگری پیرو آنهاست.آنارشیسم بازگشت به خود انسان و نجات ازخود بیگانگی و پیدا کردن خود است. آنارشیسم خود رهائی و تثبیت آزادی فرد و فردیت اوست. در اندیشه آنارشیسم گوناگونی زیادی در شیوه و عمل مبارزاتی وجود دارد.آنارشیستها نه به کسی گزارش می دهند و نه از کسی گزارش می گیرند و در واقع هیچ فرد آنارشیستی نه می گوید که چه می کند و نه می پرسد که دیگری چه کرده است چراکه نحوه فعالیت فردی نیز مربوط به حوضه خصوصی و شخصی فرد می شود و در چنین شرایطی است که نبوغ فکری افراد رشد می کند و خود را به کسی وابسته نمی داند و مسئولیت هر آنچه را که خود انجام می دهد به صورت فردی به عهده می گیرد. آنارشیستها منجی بشریت نیستند و به جای مردم مبارزه نمی کنند و سبک کار فعالیت آنها با فعالین سیاسی حزبی کاملا متفاوت است . تحقق جامعه آنارشیستی در یک مشارکت جمعی و عظیم توده ای در یک جامعه بدون دولت معنا پیدا می کند. آنارشیسم از خواست ها و رفتار های طبیعی انسان نشأت می گیرد پس بنابراین تاریخ رفتار طبیعی انسانها زمان پیدایش عملی آن است.آنارشیسم در حوضه سیاسی خواهان مشارکت جمعی در حق تعیین سرنوشت افراد یک جامعه به شکل مستقیم است.نخستین آنارشیستها و آنارشیستهای نخستین عملا همان انسان های نخستین هستند که عملا دولتی وجود ندارد , آزادی فردی و فردیت فرد حرف اول را می زند و نشانی از اقتدار, اتوریته , تمرکز قدرت, انباشت سرمایه, سلطه , خانواده , مرد سالاری ,خدا , مذهب, رهبر سیاسی یا مذهبی و...عملا نیست و انسان هنوز به خدائی , سروری, پادشاهی و رهبری سجده نکرده است و آزادی فردی و فردیت انسان هنوز به اندازه امروزاز بین نرفته است و آسیب ندیده است.تفاوت کسانی که خود را آنارشیست می دانند با کسانی که چنین تعریفی از خود ندارند مسئله شناخت آگاهانه و یا عدم شناخت و تعریف رفتارها و نیازهای طبیعی فرد است.
نظام جلالی 28.04.2011
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر