هنوز بعد از سی و اندی سال حاکمیت رژیم دیکتاتوری مذهبی، روز اول ماه مه بصورت رسمی و قانونی در ایران تعطیل نیست
کارگران ایران در شرایطی اول ماه مه را برگزار می کنند که بار فشار های چند جانبه و کمر شکن سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را بر دوش می کشند. هنوز بعد از سی و اندی سال حاکمیت رژیم دیکتاتوری مذهبی، روز اول ماه مه بصورت رسمی و قانونی در ایران تعطیل نیست و کارگران نمی توانند آزادانه مراسم دلخواه خود را بر پا دارند. آنان هنوز از آزادی تجمع، تحصن و تظاهرات برخوردار نیستند و تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی نه تنها از حق داشتن تشکل مستقل محرومند بلکه همواره رهبران و فعالین مبارزات کارگری روانه زندان شده و به شلاق و شکنجه کشیده می شوند و بسیاری از آنان هم اکنون در بند اند و در مقابل, ارگان های زرد و رژیم ساخته شورای اسلامی کار و خانه کارگر که خود نقش سرکوبگران مبارزات مستقل کارگران را ایفا می کنند، همچنان میدان داری میکنند و مبارزات کارگران را به انحراف می کشانند. جالب این که مثلن خانه کارگر در تلاش است تا با کسب مجوز از وزارت ارشاد، تجمع و یا راه پیمایی اول ماه مه در تهران را در بیابان های پرت و دور افتاده در اطراف بهشت زهرا برگزار کند ( به نقل از خبرگزاری ایلنا ) تا صدای اعتراض و طنین خواست های کارگران انعکاس نیافته و بگوش دیگر زحمتکشان نرسد و موجب همدلی و همراهی نگردد.
تحمیل و سرشکن کردن بار بحران جهانی سرمایه داری از طریق اعمال سیاست های دیکته شده از طرف بانک جهانی و صندوق بین المللی پول در رابطه با حذف سوبسید ها بر دوش کارگران و زحمتکشان، تجاوز بی وقفه بر سطح معیشت و زندگی، گرسنگی و تهیدستی خانواده های آنان را به نیستی کشانده است . بعلاوه فشار های تصاعدی بر خاسته از تحریم ها و سقوط ارزش پول داخلی و گرانی سرسام آور، گسترش موج بیکاری، فعال مایشایی شرکت های پیمانی، قرارداد های موقت و سفید امضاء، عدم پرداخت دستمزدها برای ماه های طولانی، ورشکستگی بیش از پنجاه در صد واحد های تولیدی و خدماتی، موجودیت کارگران را تهدید میکند و مسئله مرگ و زندگی را در مقابل آنان نهاده است که اخراج دسته جمعی بیش از ۶۵۰ نفر از کارگران شهاب خود رو، فولاد غرب و نوید منگنز اصفهان که در هفته های اخیر رخ داده است و به گفته محجوب، مسئول خانه کارگر، در سال ۹۰ بیش از صد هزار کارگر از هزار واحد تولیدی اخراج شدند، همه از نمونه های آن هستند.
تحمیل شرایطی که شرح آن رفت بر کارگران و توده های مردم، همراه با تخصیص ملیاردها دلار بمنظور گسترش میلیتاریسم و برتری طلبی منطقه ای، ادامه برنامه هسته ای غنی سازی اورانیوم، گسترش روز افزون واردات و تجارت دلالی به قیمت نابودی تولیدات داخلی و پایمال کردن حقوق اساسی و ابتدایی انسانی ( حقوق بشر) و سیاست ارتجاعی برخورد با کارگران افغانی از جمله سیاست هایی است که رژیم حمهوری اسلامی طی بیش از سی سال با دیکتاتوری سیاه و خونین اعمال کرده و می کند، این همه راهی جزرهایی رادیکال و اساسی از این شرایط و اوضاع برای کارگران و زحمتکشان در راستای دستیابی به دموکراسی مستقیم و عدالت اجتماعی و بدست گیری سرنوشت خود باقی نگذاشته است.
زنده باد اول ماه مه روز جهانی همبستگی مبارزاتی کارگران !
سرنگون با رژیم جمهوری اسلامی !
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
بیست و هفتم ماه آپریل ۲۰۱۲
..........
ترجمه بزبان آلمانی
Es lebe der internationale Tag der Arbeiter!
Die Arbeiter im Iran „feiern“ den Ersten Mai unter katastrophalen politischen, wirtschaftlichen und sozialen Bedingungen. Sie haben in mehr als dreißig Jahren Herrschaft unter Diktatoren der Islamischen Republik nicht offiziell frei am Ersten Mai und dürfen den Ersten Mai noch immer nicht frei feiern.
Das Recht auf freie Versammlungen, Sitzstreiks und Demonstrationen wurde ihnen verweigert. Sie haben nicht nur kein Recht auf unabhängige Organisationen, sondern oft werden ihre Führer und Aktivisten verhaftet und barbarisch gefoltert. Viele von ihnen sitzen derzeit immer noch in Haft. Im Gegensatz dazu hat der ArbeiterInnenrat und das ArbeiterInnenhaus des Regimes freie Hand die unabhängigen Kämpfe der Arbeiter zu unterdrücken und sie so von der Erreichung ihrer Zielen abzuhalten.
Das ArbeiterInnenhaus hat ein Ansuchen zur Austragung einer Ersten Mai Kundgebung an das verantwortliche Ministerium gestellt. Bemerkenswert, bzw. verlogen daran ist jedoch, dass diese Zusammenkunft der Arbeiter, an einem sehr abgelegenen Ort in der Nähe von Behesht Zahra (laut Ilna Bericht) stattfinden soll. Das Ziel des Regimes, dass die Werktätigen kein Gehör, und somit auch keine Solidarität für Ihre Anliegen finden, ist somit erreicht.
Die Arbeiter und Werktätigen im Iran sind dem Diktat der Weltbank und dem Internationalem Währungsfond ausgeliefert, dies ist angesichts der Weltwirtschaftskrise und der gezielten Abschaffung von Subventionen besonders weitreichend. Die zunehmende Verschlechterung des Lebensstandards der ArbeiterInnen und Werktätigen, der Hunger und die Armut hat vielen Familien das Leben radikal erschwert.
Darüber hinaus sind die Folgen des Wirtschaftembargos, die Inflation, die horrende Verteuerung von Grundnahrungsmittel, die zunehmende Arbeitslosigkeit, die absolute Macht der Gesellschaften, die beschränkten und Blankoverträge mit den ArbeiterInnen, sowie die Kündigung von 650 Arbeitern der Schahab Automobil Fabrik, der Fabrik von Fulade Gharb und der Mangan Fabrik in Isfahan in der letzten Woche eine massive Belastung für das Volk. Nicht bezahlte, teilweise monatelang ausständige Löhne, sowie die Ausgabe von Milliarden Dollars zur Aufrüstung und zur Anreicherung von Uran, zeigen wo die Interessen des Regimes liegen.
Der unkontrollierte Import von ausländischen Gütern zum Nachteil der heimischen Produkte und die Machtgier in der Golf Region, sind weitere Resultate der Politik der islamischen Republik Irans, die das Leben für die Arbeiter im Iran unerträglich gemacht haben. Gegen diese vernichtende Politik haben die Arbeiter und Werktätigen keine andere Option als den radikalen Kampf gegen das Islamische Regime und für Demokratie und soziale Gerechtigkeit.
Es lebe der Erste Mai, der Tag der Internationale Solidarität der Arbeiter!
Nieder mit dem Regime der Islamischen Republik Irans!
Komitee zur Unterstützung der Gleichheit und Freiheit im Iran --- Wien
27. 04. 2012