ماندلا به ابدیت پیوست٬ ولی آپارتائید زنده و سالم در استرالیاست: جان پیلجر٬ برگردان: آمادور نویدی
ماندلا به ابدیت پیوست٬ ولی آپارتائید زنده و سالم در استرالیاست
جان پیلجر
برگردان: آمادور نویدی
در آخرین سالهای ٬۱۹۶۰ از طریق هیوکادلیپ (Hugh Cudlipp)٬ سردبیر
روزنامه (Daily Mirror) آینه روز لندن مسئولیت غیرمعمولی بمن داده شد. من
به میهنم٬ استرالیا برگشتم و «تا آنچه را که درپشت چهره آفتابی دارد کشف
کنم».
آینه روز یک کمپین مبارزاتی خستگی ناپذیری را برعلیه آپارتائید
درآفریقای جنوبی داشت ٬ جایی که من از پشت «چهره آفتابی» گزارش کرده ام. به
عنوان یک استرالیایی٬ در این سنگر سفید پوستان نژادپرست از من استقبال شد.
مردم میگویند «ما شما استرالیایی ها را تحسین میکنیم»٬ «شما میدانید چگونه
با سیاه پوستان خود رفتار نمایید».
البته به من توهین شد٬ اما میدانستم که فقط اقیانوس هند نگرش نژادی دو
کشور استعماری را ازهم جدا میکند. چیزی را که من از آن آگاهی نداشتم این
بود که چگونه شباهت اینچنین باعث درد و عذابی در میان مردم اصلی- بومی دو
کشور میشود.
ضمن بزرگ شدن٬ کتابهای درسی مدرسه ام روشن ساخته بود٬ بقول یک تاریخ شناس:«ما متمدنیم٬ و آنها نیستند».
بخاطر می آورم که چگونه به چند بازیکن بومی باستعداد رگبی لیگ(بازی با
فوتبال بیضی- استرالیایی) اجازه بازی و درخشان شدن داده بودند البته تا
زمانی که هرگز از مردمشان(اب اوریجینال – بومی بودنشان) حرفی نزنند.
ادی گیلبرت(Eddie Gilbert)٬ کیریکت باز مشهور اب اوریجینال٬ مردی که
دان برادمن- بهترین و سالخورده ترین بازیکن کریکت استرالیایی(Don Bradman)
را با یک توپ کریکت از زمین مسابقه خارج ساخت٬ هرگزاجازه برای بازی کردن
نیافت. این غیرمعمولی نبود.
در سال ۱۹۶۹ ٬ با هواپیما بسوی آلیس اسپرینگ) (Alice springدر قلب سرخ
استرالیا پرواز کردم و چارلی پرکینز(Charlie Perkins) را ملاقات کردم. در
آن زمان هنوز همه جمعیت بومیان استرالیایی شمارده نمیشدند – برخلاف
گوسفندان- چارلی فقط دومین بومی استرالیایی بود که مدرک دانشگاهی گرفت. او
با استفاده از تخیلش «سواران آزادی» شهرهای دور افتاده نیوساوت ولز( New
South Wales) را که از نظرتبعیض نژادی جدا شده بودند هدایت کرد. او این
ایده را از سواران آزادی که به ژرفای جنوب آمریکا رفته بودند یاد گرفت.
ما یک فورد قدیمی کرایه کردیم٬ هایتی( Hetti) مادر چارلی یکی از بزرگان
مردم اراندا(Aranda)٬ را سوار کردیم٬ و به آنجایی رفتیم که چارلی آنرا به
«جهنم» تشبیه میکند. اینجا جی کریک(Jay Creek)٬ یک « حفاظ بومی» بود٬ جایی
که صدها مردم بومی در شرایطی احاطه شده بودند که من آنها را در آفریقا و
هند دیده بودم. یک شیر آب قهوه ای در حال چکیدن در خارج٬ هیچ بهداشتی وجود
نداشت٬ غذا٬ یا «جیره غذایی»٬ شامل شکر و نشاسته بود. کودکان پاهایی نازک
چوب مانند و شکم شل سوء تغذیه شده داشتند.
چیزی که مرا متوجه ساخت تعداد مادران و مادربزرگانی بود که عزاداری
میکردند- بی نتیجه از به سرقت رفتن کودکانشان توسط پلیس و مقامات «اداره
رفاه» که٬ برای سالها٬ نوزادان با پوست روشنتر را می ربودند. سیاست جهت
«ادغام» بود. امروز٬ فقط نام و منطق عوض شده است. سرانجام پسران در مزارعی
که توسط سفید پوستان اداره میشود و دختران بعنوان خدمتکار- کنیز در خانه
های طبقه متوسط کار میکنند. این یک برده داری اعلام نشده بود. آنها بعنوان
نسل به سرقت رفته مشهور بودند. هاتی پرکینز با غرور میگوید:«چارلی کوچک را
به کمر می بستم٬ و وقتی که صدای سم ها و شیهه اسبهای پلیس را می شنیدم٬
قایم میشدم وآنها نتوانستند او(چارلی) را بگیرند».
در سال ۲۰۰۸ ٬ کوین راد نخست وزیر برای این جنایت علیه بشریت عذرخواهی
نمود و ریش سفیدان مردم بومی سپاسگزار بودند٬ آنها اعتقاد داشتند که اولین
مردم استرالیا- قدیمی و پایدارترین نسل انسان بر روی زمین- در نهایت ممکن
است عدالت را که برای ۲۲۰ سال نفی شده برسمیت بشناسند.
چیزی که تعداد کمی از آنها شنیدند یادداشت الحاقی عذرخواهی کوین راد
بود. او گفت:« میخواهم بی پرده- رک در این مورد سخن بگویم٬ هیچ غرامتی
پرداخت نمیشود». ۱۰۰۰۰۰ نفر که به اشتباه دچار زخم های عمیق و ستم های
نژادپرستی – محصول یک شکل از جنبش نژادی با حلقه ای از فاشیسم شده اند –
اگرچه جای تعجب نیست که دولت برای به عادی بازگردان زندگی تکان دهنده هیچ
کمک مادی نمی کند. همه دولتهای در کانبرا(پایتخت استرالیا و در اینجا منظور
پارلمان است- م)٬ محافظه کار یا کارگر٬ بطور ضمنی اشاره کرده اند که مسئول
فقر و بدبختی اولین استرالیایی ها(بومیان) خودشانند.
مردم بومی بندرت سه درصد کل جمعیت استرالیا را تشکیل میدهند وقتی که
دولت کارگر در سالهای ۱۹۸۰ قول «استرداد کامل» و حق زمین را داد٬ لابی معدن
داران قدرتمند حملاتش را با خرج میلیون ها٬ کمپینی تحت شعار «سیاهان سواحل
دریا و باربی ها را از دستتان میگیرند» شروع کرد. با توجه به اینکه یک
دروغ ساختگی و مسخره بود٬ دولت تسلیم شد.
امروز٬ دوباره کودکان بومی از خانواده هایشان ربوده میشوند. از کلمات
بوروکراسی- اداری «برداشتن – خارج کردن» برای «حفاظت از کودکان» استفاده
میگردد. تا ماه ژولای ۲۰۱۲ ٬ تعداد ۱۳۲۹۹ کودک بومی در مؤسسات یا به
خانواده سفید وجود داشت. امروز٬ سرقت این کودکان از قرن گذشته بیشتر از هر
زمانی است. من با تعداد زیادی متخصص در امور کودکان مصاحبه کرده ام که
اینرا بعنوان نسل دوم کودکان به سرقت رفته میدانند. الگا هاونن(Olga
Havnen)٬ نویسنده گزارش برای دولت قلمرو شمالی استرالیا٬ بمن گفت:«بسیاری
از کودکان هرگز دوباره مادرها و جوامع خود را نمی بینند». «در قلمرو شمالی
استرالیا٬ ۸۰ میلیون دلار برای نظارت و بردن بچه ها٬ و کمتر از ۵۰۰ هزار
دلار برای کمک به خانواده های فقیر هزینه شده است. به خانواده ها هیچگونه
هشدار و یا اطلاعی از این که بچه هایشان را کجا برده اند داده نمیشود. دلیل
داده شده از بی توجهی است- که به معنی فقر است. این باعث ازبین رفتن فرهنگ
بومی است و این نژادپرستی نام دارد. اگرآپارتائید آفریقای جنوبی اینرا
انجام داده بود٬ باعث شورش- داد و بیداد میشد».
در شهر ویلکاننیا(Wilcannia)٬ در ایالت نیو ساوت ولز(New South Wales)٬
حداکثر سن یک انسان بومی ۳۷ سال است- کمتر از جمهوری آفریقای مرکزی٬ شاید
فقیرترین کشور روی زمین٬ که هم اکنون در جنگ داخلی بسر میبرد. تمایز دیگر
ویلکاننیا اینست که دولت کوبا یک برنامه سواد آموزی را در اینجا اداره
میکند٬ به کودکان جوان بومی استرالیا خواندن و نوشتن یاد میدهد. برای همین
است که کوبایی ها مشهورند- در فقیرترین کشورهای جهان. استرالیا یکی از
ثروتمندترین کشورهای جهان است.
۲۸ سال پیش با شرایط مشابه یک فیلم برداری کردم که اولین فیلمم درباره
بومیان٬ راز کشور استرالیا است. آن موقع با وینس فورریستر(Vince
Forrester)٬ یکی از ریش سفیدان بومی استرالیایی مصاحبه کردم٬ که در فیلم
جدیدم٬ آرمانشهر- مدینه فاضله شرکت دارد. او مرا به یک خانه در
موتیتجولو(Mutitjulu) جایی که ۳۲ نفر زندگی میکردند٬ راهنمایی کرد. اغلب
کودکان٬ از مرض میدیا اوتیتیس(otitis media)٬ یک بیماری کاملا قابل پیشگیری
عفونی که باعث اختلال در شنوایی و سخن گفتن میشود رنج میبرند. او گفت:«
۷۰درصد کودکان این خانه تا حدودی کر هستند». او بطرف دوربین رو کرد و اظهار
داشت :«استرالیایی ها٬ این آن چیزیست که ما آن را سوءاستفاده – نقض حقوق
بشر می نامیم ».
اکثر استرالیایی ها بندرت با کثیف ترین رمز مخفی کشور خود مواجه هستند.
در سال ۲۰۰۹ ٬ پروفسور جیمز آنایا ( Professor James Anaya)٬ گزارشگر
محترم سازمان ملل شاهد شرایطی مشابه بود و «مداخله» دولت را سیاستهای
نژادپرستانه ذکر کرد.
آنزمان وزیر بهداشت بومیان٬ تونی ابوت بود که حالا نخست وزیر استرالیا
شده است٬ به آنایا گفت:«برو دنبال کارت» و «به تیپ قربانیان قدیمی گوش
نکن».
در استرالیای غربی٬ مواد معدنی از سرزمین بومیان حفر میشود و برای سود
بیش از یکمیلیون دلار در یک هفته به چین حمل میشود. در این٬ ثروتمندترین٬
دولت «پر رونق»٬ زندانها مملو از مردم بومی٬ شامل نوجوانانی است که
مادرانشان در جلوی دربهای زندان می ایستند٬ برای آزادی فرزندانشان التماس
میکنند. در اینجا زندانی کردن استرالیایی های سیاه پوست هشت برابر سیاهان
آفریقای جنوبی در طول دهه آخر آپارتائید است.
هنگامی که نلسون ماندلا در این هفته بخاک سپرده شد٬ مبارزه اش علیه
آپارتائید بموقع در استرالیا برگزار شد٬ اگرچه فاقد طنز است. آپارتائید از
طریق یک کمپین بزرگ جهانی شکست خورد که رژیم آفریقای جنوبی هرگز بهبود
نیافت. رسوایی مشابه به ندرت نقش خودش را در استرالیا می بیند٬ خصوصا برای
اینکه جمعیت بومیان استرالیا خیلی کوچک است و دولتهای استرالیا در تقسیم
کردن و همکاری یک رهبری متفاوت با اشارات و وعده های پوچ موفق بوده اند. که
ممکن است تغییر پیدا کند . اما مقاومت دوباره٬ در قلب بومیان٬ خصوصا در
میان جوانان در حال رشد است. برخلاف آمریکا٬ کانادا و زلاند نو٬ که با
اولین مردمشان(بومیانشان) قرارداد بسته اند٬ استرالیا اغلب اشاراتی در
لوایح قانونی پیچیده ارائه داده است. بهرحال٬ در قرن ۲۱ جهان خارج نظاره گر
است. شبح ماندلا ی آفریقای جنوبی یک هشدار است.
این مقاله برای اولین بار در لندن
در آینه روز منتشر شد. مستند جان پیلجر٬ مدینه فاضله(آرمانشهر)٬ در ۱۹
دسامبر در تلویزیون آی تی وی در بریتانیا ساعت ۱۰:۳۵ نمایش داده شد. در
ژانویه در استرالیا به صحنه سینماها میرود. برای اطلاعات بیشتر: اینجا را www.utopiajohnpilger.co.uk ببینید.
برگرفته از:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر