مونیخ – 17 تا 20 ماه مه 2012
توضیح: اجلاس مشورتی با کنفرانس فرق دارد و تا کنون به اشتباه این اجلاس، کنفرانس خوانده میشد.
چنین اجلاسی ابتدا در سوم و چهارم ماه اکتبر 1998 در شهر کلن با شرکت 450 نفر از 10 کشور جهان برگزار شد، از آن به بعد هر سال یک بار این اجلاس در سطح کشوری و هر دو سال یک بار در سطح بینالمللی برگزار شده است. که امسال در چهاردهمین سال این حرکت، هفتمین اجلاس مشورتی بینالمللی در شهر مونیخ برگزار شد.
این اجلاس در ابتدا با هدف تدارکاتی، برای آشنایی، برقراری ارتباطات، تبادل تجربه، مشورت و تبادل نظر و گسترش این روابط به کشورهای دیگر، برگزار شد. از این رو جنبه مشورتی داشت و به این نام خوانده میشد، حال بعد از 14 سال، اجلاس اخیر به این نتیجه رسید که شرایط برای برگزاری اولین کنفرانس بزرگ بینالمللی آماده است و لذا تدارک آن را در دستور کار خود قرار داد.
هفتمین اجلاس مشورتی کارگران اتومبیل سازی جهان از 17 تا 20 ماه مه در شهر مونیخ آلمان با موفقیت تمام برگزار شد. در این اجلاس بیش از 600 نفر از کشورهای: آفریقای جنوبی، برزیل، ونزوئلا، آمریکا، فیلیپین، کره جنوبی، هند، ایران، ترکیه، روسیه، اُکراین، مجارستان، لهستان، فرانسه، هلند، بلژیک، اسپانیا، پرتقال، ایتالیا، نروژ و آلمان حضور داشتند. از طرف نهادهای همبستگی با جنبش کارگری ایران – خارج از کشور، رفیقی اعزام شده بود که توسط یکی از هواداران جنبش کارگری نیز همراهی میشد. همچنین آقای بهروز خباز از طرف اتحاد بینالمللی شرکت نموده بود که توسط مترجمینی همراهی میشد.
دستور کار عمدۀ این اجلاس، تدارک مشخص برای برگزاری اولین کنفرانس بینالمللی بود که با شعارهای:
در روز اول یک برنامه بازدید جمعی از اردوگاه نازیها در داخاو با نثار تاج گل در محل قربانیان این جنایت بزرگ تاریخی برگزار شد که همگان را به شدت متأثر نمود و نمایندگان در سخنرانیهای بعدی احساسات خود را از این دیدار منعکس نمودند.
شب هنگام مراسم افتتاحیه با جشن و سرود و صرف شام و معرفی تک تک نمایندگان برگزار شد. آقای خباز نیز پیام کوتاهی داد و نمایندۀ ما نیز پیام آقای محمود صالحی یکی از رهبران برجستۀ جنبش کارگری ایران را که اختصاصاً برای این اجلاس ارسال شده بود قرائت نمود. این پیام به زبانهای انگلیسی و آلمانی ترجمه و تکثیر شده بود و وسیعاً در میان نمایندگان توزیع شد.
در روز دوم برنامه با خوشآمدگویی، سخنرانی پیرامون اوضاع جهانی و گزارشی از وضع محیطزیست در جهان و بحث پیرامون آن شروع شد و با تشکیل 10 گروه کاری (وُرکشاپ) ادامه یافت. موضوعات این گروهها عبارت بودند از:
چگونه باید همآهنگی کارگران اتومبیلسازی در سطح جهان در آینده ادامه یابد؟
مسائل اتومبیل و حمل و نقل در آینده چگونه باید باشد؟
تشدید و رشد صدمات و سختی کار و اثرات آن بر سلامتی در محیط کار
آیا ما به اتحادیهای برای حفظ محیط زیست نیاز داریم؟
فعالیت جوانان برای در اختیار گرفتن نامحدود کارآموزیها
دمکراسی در اتحادیهها
همکاری بینالمللی پایههای اتحادیهها چگونه میتواند صورت بگیرد؟
موفقیت علیه فشارها و ستمهای سیاسی
همکاری و پشتیبانی زنان مبارز و جنبش کارگری
مبارزه بینالمللی علیه کارهای موقت و پیمانی
که در هر یک از این گروههای کاری تعدادی از نمایندگان برحسب علاقه تقسیم شده و فعالانه به بحث و گفتگو پرداختند.
در روز سوم ابتدا گزارش و نتایج کار گروههای کاری روز قبل ارائه و بحث شد و سپس 7 گروه کاری دیگر حول مسائل کنسرنهای بزرگ اتومبیلسازی تشکیل شد و در عصر همین روز چند سمینار حول مسائلی ویژه برگزار شد، نظیر:
قرار اجلاس فعالین برای تشکیل اتحادیۀ حفظ محیط زیست
بیماری و از کار افتادگی در محیط کار
وحدت کارگران و جنبش تودهای در "اس 21"
مرسدس بنز در آرژانتین و ناپدید شدن فعالین کارگری
فیلمی از مبارزات کارگران "سانگیونگ" در کره جنوبی هم نمایش داده شد.
همچنین بازدید از شهر و راهپیمائی بسیار جالب نمایشی جوانان با حمل کارتون و مجسمههای مقوایی و پلاکاتها و موزیک در برنامۀ عصر این روز قرار داشت.
زیباترین صحنه و برنامه در این روز حضور و استقبال پرشور و بینظیر از سخنگو و یکی از رهبران اعتصابی کارگران فولاد سازی آسپروپیرگوس یونان بود که در 202 مین روز اعتصاب – که هنوز هم ادامه دارد- به نمایندگی از طرف اعتصابیون برای شرکت در این اجلاس آمده بودند. حدود 10 دقیقه حضار به احترام آنها به پا خاسته و با ابراز احساسات طبقاتی سالن را به لرزه در آورده بودند و اشگ شوق در چشمان همه دیده میشد. سرانجام مسافرین خستۀ از راه رسیده به سخن درآمدند. نفر اول با سپاس از آن استقبال و احساسات و ابلاغ درودهای همبستگی کارگران اعتصابی یونان، گفت: امروز 202 مین روز اعتصاب ماست، اما ما مبارزۀ خود را علیه کنسرن و دولت و کلیۀ کسانی که علیه ما اقدام میکنند تا کسب کامل خواستهایمان ادامه خواهیم داد. ما تا الان متحداً مبارزه کرده و وحدتمان را مثل یک پیکر مستحکمتر کرده و اجازه ندادیم اعتصاب شکنها راه ما را مسدود کنند. ما به مبارزهمان همچنان ادامه خواهیم داد و یقیناً به سرمایهداران پیروز خواهیم شد زیرا از همبستگی و پشتیبانی خانوادهها، اهالی محل، همکاران کارگر در سایر رشتهها در سراسر کشور و این چنین همبستگیهای رفیقانه و بینظیر بینالمللی برخورداریم، درود بر شما ...
در این هنگام نمایندگان کره جنوبی که یک زن و مرد بودند، به روی جایگاه رفته و یک پیشانی بند سرخ که به روی آن جملۀ "کارگران جهان متحد شوید" به زبان کرهای نوشته شده بود و یک شال گردن سهگوش سرخ رنگ ن جملۀجملۀ "کارگران جهان متحد شوید به پیشانی و گردن هریک از آن دو بسته و با به هم پیوستن دستهایشان و مشتهای گره کرده و دادن شعار، شور و شوق و هلهلۀ همگان را برانگیختند.
سپس سخنگوی اعتصاب که یک زن بود به سخن ادامه داد و ضمن تشکر از رفقای کرهای گفت: من هفت ماه پیش یک زن خانهدار معمولی بودم، اما الان سخنگوی کارگران اعتصابی فولاد یونان هستم. پراتیک و این مبارزۀ طولانی مرا آگاه کرد و به این سطح رساند. این اعتصاب تنها مربوط به یونان نیست، اعتصاب تمام دنیاست. امروز با وجود 202 روز اعتصاب، به لحاظ همبستگی در سطح کشوری و بینالمللی، هنوز غذای کامل برای خوردن داریم و نان هم به خانه میبریم. از زمانی که مردهای ما اعتصاب کردند، ما هم در اعتصاب شرکت کرده و در کنار آنها ایستادیم، زیرا ما هم متعلق به طبقۀ کارگر هستیم ...
آنگاه نمایندۀ کره جنوبی گفت: ما از مبارزات شما حمایت میکنیم. ما هم در کره اعتصاباتمان سرکوب میشود، ولی ما مقاومت کردیم و با همبستگی کارگران، خانوادهها و بینالمللی پیروز شدیم. ما تلاش و کمک میکنیم که رفقای یونانی هم پیروز شوند. فقط با وحدت و همبستگی بینالمللی ما پیروز خواهیم شد.
در هنگام استراحت ظهر، رفیق ما از نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران، به نزد آنها رفته و ضمن بیان احساسات خود و اعلام همبستگی با آنها، تنها تی شیرتی را که به تن داشت که شامل عکسهای رضا شهابی، علی نجاتی، شاهرخ زمانی، بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی بود، از تن درآورده و همراه با یک پلاکارد بزرگ رنگی با همین تصاویر را به رسم یادبود به آنها هدیه کرد و دستهای یکدیگر را بهم فشرده و شعار زنده باد همبستگی بینالمللی کارگران را سر دادند.
شبهنگام نیز یک جشن بزرگ بینالمللی با گروههای موزیک از آمریکای لاتین، آفریقا و آسیا و اروپا و نمایشات کمدی سیاسی و حرکات ورزشی برگزار شد. در این برنامه همچنین پرچمهای کشورهای شرکت کننده را تک تک نشان داده و نام بردند و سپس همۀ آنها را بالا برده و به دیوار آویختند. رفیق ما با مشاهدۀ این که اشتباهاً پرچم جمهوری اسلامی را بالا بردهاند (چون همۀ پرچمها را از اینترنت گرفته بودند) به هیئت رئیسه مراجعه و خواهان پائین آوردن آن شد. آنها ضمن پذیرفتن این اشتباه، عذرخواهی کردند و پرچمها را پائین آوردند، رفیق ما پرچم کذایی را برداشته و روبه جمعیت توضیح داد که این پرچم مردم ما نیست، این لکۀ ننگ متعلق به جمهوری اسلامی است نه مردم ایران و آنگاه با شعار مرگ برجمهوری اسلامی و همصدایی حضار، پرچم را پاره کرد که با استقبال و تشویق و کف زدن حضار مواجه شد.
در پایان جمعیت برای تماشای مسابقات قهرمانی فوتبال بین باشگاه بایرن مونیخ و چلسی انگلستان به چادرهای آماده شده رفتند.
در آخرین روز، ابتدا گزارش کمیتۀ تدارک و گزارش مالی آن داده شد و مورد بحث قرار گرفت. سپس پیرامون بیانیۀ پایانی و برنامۀ مبارزاتی و قطعنامهها بحث و رأیگیری شد. رفیق ما نیز پیشنویس یک قطعنامه در محکومیت جمهوری اسلامی و حمایت از کارگران ایران و آزادی کارگران زندانی را ارائه داد که به اتفاق آراء و ابراز احساسات تصویب شد.(متن آن به ضمیمه است). سپس در مورد انتخاب یک هیئت همآهنگی بینالمللی برای تدارک اولین کنفرانس بینالمللی که در سال 2014/2015 در شهر زیندلفینگن ( در نزدیکی شهر اشتوتگارت آلمان) برگزار خواهد شد، بحث و گفتگو و سپس انتخابات شد. رفیق ما با توجه به اینکه تلاشهای چندسالۀ نهادها برای حضور یک نماینده از ایران در این اجلاسها به علت شرایط ایران به نتیجه نرسیده بود، با این انگیزه که چنانچه فعالین داخل با شرکت از راه دور در چنین هیئتی بطور مستمر در جریان اطلاعات و فعالیتها قرار بگیرند و متقابلاً از وضع کارگران اتومبیل سازی در ایران گزارش بدهند، برای دو سال دیگر آمادگی پیدا خواهند کرد که در آن کنفرانس شرکت کنند، لذا با معرفی خود و خواندن بخشی از پیام نهادها به این اجلاس، پیشنهاد داد که نمایندگانی از ایران نیز مایلند در این هیئت همآهنگی شرکت کنند و من میتوانم بهعنوان رابط بین آنها و این هیئت عمل کنم، این پیشنهاد مورد بحث قرار گرفت و نهایتاً ایشان نیز بهعنوان عضو هیئت همآهنگی (با آن وظیفۀ مشخص) انتخاب شد و حال باید فعالین داخل در این مورد تصمیم گرفته و در صورت موافقت، نماینده یا نمایندگان خود را تعیین کنند.
در پایان هیئت میزبان (مونیخ) به رسم یادبود به هریک از نمایندگان کشورها یک لیوان سنتی آبجوخوری ایالت بایرن و یک سی دی از عکسهای تهیه شده از این اجلاس هدیه نمود و اجلاس با خواندن سرود انترناسیونال به کار خود پایان داد.
از نکات مهم و آموزندۀ این اجلاس، تماس و گفتگوهای هیئتهای نمایندگی کشورهای مختلف برای تبادل تجربه و برقراری ارتباطات مستقیم با یکدیگر بود. رفیق ما با توجه به محدودیت بسیار زیاد وقت، موفق شد با چند هیئت همآهنگی مصاحبههای کوتاهی انجام دهد که (متن آنها ضمیمه است) برخی از آنها بویژه برای فعالین کارگری در ایران، میتواند مفید واقع شود.
در این اجلاس سخنرانیها با تکنولوژی پیشرفته به 11 زبان ترجمه میشد.
بیش از 50 میز اطلاعاتی و کتاب در سراسر محوطه از کشورهای مختلف تشکیل شده بود، ما هم میز خود را با ارائۀ پیامها، اطلاعیهها و نشریه به زبان آلمانی و گزارش مشروح از ایران خودرو با تزئین پلاکاتها و پوسترها و عکسهای کارگران زندانی و یک لیست جمعآوری امضاهای حمایتی که بیش از 100 نفر امضاء نمودند و یک صندوق کمک مالی، که مبلغ قابل ملاحظهای جمعآوری شد.
همچنین حضور و آشنایی با رفقایی از اشتوتگارت، یکی از فرصتهای خوب این اجلاس بود که امید است به یاری این رفقا، به زودی نهاد همبستگی دیگری در این شهر تشکیل شود.
در این اجلاس زیباترین و عمیقترین نمونههای همبستگی بینالمللی کارگران به اشکال گوناگونی به نمایش درآمد که برجستهترین آن مراسم استقبال پرشور از نمایندگان کارگران اعتصابی معدن در یونان بود. تحکیم، تقویت و تعمیق این همبستگیها دستآورد مهم این اجلاس و گام بلندی برای رسیدن به وحدت و همبستگی گستردهتر در سطح تمامی رشتههای تولید و خدمات و در گسترۀ جهان است.
"پرولتاریای سراسر جهان متحد شوید!"
سیامک مؤیدزاده (وارتان) – 27/5/2012
ضمیمهها:
بیانیۀ پایانی نشست
کارگران اتومبیل سازی، سراسر جهان را به حرکت درمیآورند
ما حالا خود را برای همکاری و همآهنگی جهانی
جهت فعالیتهای مبارزه جویانۀ کارگران اتومبیل سازی، آماده میکنیم.
پیش به سوی اولین کنفرانس بینالمللی کارگران اتومبیلسازی در سال 2014/2015
1 - هفتمین اجلاس مشورتی کارگران اتومبیل سازی جهان سال 2012، با 600 نفر شرکت کننده از 21 کشور جهان چندین میلیون کارگر اتومبیل سازی جهان را نمایندگی کردند.
اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیل سازی براساس مناسبات فراحزبی و خودگردان، برای یک همبستگی مبارزهجویانۀ بینالمللی و وحدت جنبش کارگری، علیه سرمایۀ مالی جهانی و برنامههای بحرانزای دولتی آغاز به کار کرد.
تبادل تجربیات، همبستگی بینالمللی کارگران در کنسرنهای جنرال موتور، فولکس واگن، دایملر، فورد و بوش و دیدارهای متقابل و اقدام به همکاریهای فراکشوری جهت تحکیم پشتیبانیها و تفاهم متقابل و حرکت به سوی یک مناسبات اعتمادبرانگیز روبه رشد. ما مسائل حفظ محیط زیست و رهایی زن را در دستور کارمان قرار دادیم. با فرهنگ همبستگی در مباحث و پذیرش حقوق دمکراتیک برابر با نظرات متفاوت بحثها را به پیش بردیم و سطح تفاهم و اصول مناسباتمان را ارتقاء دادیم.
2 – ادامۀ بحران مالی و اقتصاد جهانی و سرکردگی بحرانزای سرمایهداری در سطح جهانی، کارگران اتومبیلسازی را با مطالبات نوینی مواجه میسازد. در جهانی کردن صنایع اتومبیلسازی، ما در سطح محلی و کشوری دست در دست یکدیگر مقابله میکنیم. منافع چنین شیوۀ تولید جهانی به سود ما نیست، ما را از هم جدا میسازد و ما را به رقیبان یکدیگر تبدیل میکند. هر کنسرنی بیرحمانه میکوشد که در مقام اول باشد و در تهاجمات استثمارگرانه جهانی در رأس قرار گیرد.
آیندۀ جوانان ما در خطر است.
از هندوستان تا ایتالیا، از آمریکا تا کره، از برزیل تا فیلیپین، "ای. آ. آ. آر." (اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیلسازی) وارد این امر میشود که کارگران اتومبیلسازی، بخشی از مسئولیت آیندۀ جامعه را بپذیرند. اجازه نمیدهیم هیچکس ما را متوقف کند و یا مانع شود که دربارۀ سیستم سرمایهداری عمیقتر فکر کنیم.
شعار انقلابی کارل مارکس: " پرولتاریای جهان متحد شوید!"، در ما ضرورت عمل و نیروی جاذبۀ تازهای ایجاد میکند.
3 – ما خرسندیم که اکنون میتوانیم فرم سازمانی جدیدی را فرا بخوانیم که از اجلاسهای مشورتی به سطح همآهنگیهای پیوسته و عملی کارگران اتومبیلسازی جهان عبور کنیم. ما برای یک پشتیبانی متقابل متعهد میشویم. ما هرگونه تفرقه و فریب دادن کارگران در واحدهای جداگانه را رد کرده و سیاستهای همکاری طبقاتی سرمایهداران، همآهنگی مدیران و یا همچنین مبارزۀ رقابتی در بازارهای اتومبیل را از گردۀ کارگران محکوم میکنیم. ما برای درهم شکستن اعمال مخربانۀ اعتصابشکنان، برای همبستگی مبارزهجویانه، محکمتر کردن مشترک سازمانهای اتحادیهای و سازماندهی یک برنامۀ منظم تبادل اطلاعات و تجارب و همچنین همآهنگی و همکاریهای فراکشوری در مبارزۀ مشترکمان، وارد عمل میشویم. ما آمادۀ همکاری تنگاتنک با کارگران تمام رشتهها در مسائل جوانان، محیط زیست، زنان، تمام جنبشهای تودهای و جنبشهای انقلابی در سطح جهان هستیم. همبستگی بینالمللیمان را تقویت کنیم و به سوی مبارزات مشترک برای مطالبات مشترک حرکت کنیم!
4 – تمامی ملزومات اساسی برای اولین کنفرانس بینالمللی کارگران اتومبیلسازی تا سال 2014/2015 را ایجاد کنیم! با هم چهار رکن لازم این کنفرانس را بنا کنیم:
یک نشست نهایی نمایندگان تصمیمگیرنده از 2 تا 5 هیئت نمایندگی کشورها
فورومهای همکاریهای بینالمللی کنسرنها
تعیین موضوعات گروههای کاری و وُرکشاپها
یک برنامۀ فرهنگی گستردۀ تودهای
رسیدن به یک همآهنگی واقعی کارگران اتومبیلسازی، به معنای پایبندی به اساس تصمیمات دمکراتیک مورد توافق کنفرانس جهانی کارگران اتومبیلسازی و نهایتاً تعهد یکایک تشکلات و نیروها، در قبول فعالانۀ یک وظیفه است.
ما شرکت کنندگان اتحادیهها، هیئتهای نمایندگی] کارگران زن اتومبیلسازیها، افراد، اتحادیهها، فعالین اجتماعی، فرهنگی یا سیاسی جنبش کارگران اتومبیلسازی و خانوادههایشان از تمام کشورهای جهان را فرا میخوانیم که در تدارک و به پیش بردن اولین کنفرانس بینالمللی کارگران اتومبیلسازی شرکت نمایند. جریانات فاشیستی، نژادپرستانه و بنیادگرایان مذهبی از این دعوت مستثنا هستند.
5 – ما قواعد زیر را برای همآهنگی آینده پیشنهاد میکنیم:
کارگران اتومبیلسازی به حرکت درمیآورند – این افکار هدایت کنندۀ ما در سطح جهانیست که ما را متحد میکند. در هر کشوری این جنبش میتواند در شکلهای متفاوتی برای وحدت طبقه و نیروهای مبارز جامه عمل بپوشد.
ما بر اساس همبستگی نهادها و برنامۀ مبارزاتی مشترک سال 2009 کار میکنیم و این توافقات را تکامل میدهیم.
تدارک کنفرانس کارگران اتومبیلسازی در هر یک از کشورها، خود امر تقویت جنبش کارگران اتومبیل سازی، اتحادیههایشان و اشکال سازمانهای سیاسی در هر یک از این کشورهاست.
موافقت با یک مصوبه منوط به رأی هر همکار، یعنی وظیفه، که او را فعالانه وابسته و متعهد برای تحقق شرایط و امکانات در کشور خودش می نماید.
تمام شرکت کنندگان خود را متعهد به یک فرهنگ مباحثاتی دمکراتیک مینمایند، تفاهم متقابل و بدون حمله به دیگر شرکت کنندگان. ما کنفرانس بینالمللی کارگران اتومبیلسازی را در یک سری مباحثات بینالمللی و پروسههای سازمانی از تمام شرکت کنندگان با حقوق مساوی تدارک میبینیم.
هر سازمان و یا هر فردی، که فراخوان را امضاء کند، موظف است امکاناتش را مسئولانه به حرکت در آورد و روابط کشوری و بینالمللیاش را بسیج نماید.
این مسئولیتی را میطلبد که برای تحقق استقلال مالی و در نتیجه یک سیاست مالی فعال و پرداختهای مالی برای یک پروژه مشترک بکوشیم. امور مالی توسط کمیتۀ همآهنگ کننده، نمایندگی میشود و تحت یک کنترل منظم صندوق قرار خواهد داشت.
برای توافقات گستردهتر ، تدارک در سطح جهانی برای برگزاری کنفرانس کارگران اتومبیلسازی و برای انتخابات هیئتهای نمایندگی بر حسب امکانات اجلاس کارگران اتومبیلسازی در سطح کشوری برای سال 2013 یا 2014 حرکت کنیم.
برای تدارک موضوعات و مسائل تشکیلاتی اولین کنفرانس، ما یک کمیتۀ همآهنگی بینالمللی تشکیل میدهیم، که از نمایندگان شرکت کنندۀ تمام کشورها تشکیل خواهد شد و بر حسب هر کشوری یا قارهای میتواند توسط نمایندگانی دیگر از آنجا تکمیل شود.
خبررسانی متقابل به صفحۀ سایت ما کمک میکند، که در سطح جهانی ساخته شده و باید مورد استفاده قرار گیرد. در مقطع تدارک برای برگزاری اولین کنفرانس بینالمللی کارگران اتومبیلسازی، باید آن از سوی یک کشور به نمایندگی کمیتۀ تدارک، سازماندهی شود.
زبان موقتی برای گفتگوها، انگلیسی است.
پیام محمود صالحی
پیام به اجلاس مشورتی کارگران اتومبیل سازی جهان
شرکت کنندگان محترم در کنفرانس بین المللی اتومبیل سازی جهان!
با درودهای گرم و صمیمانه!
من مطلع شدم که در تاریخ 17 تا 20 ماه مه 2012 کنفرانسی در شهر مونیخ آلمان برگزار می شود. لازم می دانم قدردانی خودم را بابت تشکیل و برگزاری نشستی در باره طبقه کارگر جهان از سوی 50 کشور اعلام حمایت کنم و از شما سپاس گذاری نمایم. بدون تردید این اقدام، نشانه تلاش شما برای تقویت روحیه همبستگی بین المللی کارگری است.
اگر چه اینجانب علاقه مند بودم که به طور حضوری در این کنفرانس شرکت کرده و از نزدیک با اعضای کنفرانس آشنایی پیدا کنم؛ اما متاسفانه برایم میسر نبود تا بتوانم در کنار و در جمع شما باشم به این دلیل ناگزیر شدم این پیام را بفرستم تا از طرف من قرائت شود.
هم طبقه ای ها!
در شرایطی شما در حال برگزاری چنین کنفرانسی در باره کارگران جهان هستید که طبقه کارگر در این سوی کره خاکی، در بدترین شرایط از نظر کار و زیست، روزگار را سپری نموده و با مصائب بی شماری دست و پنجه نرم می کند. امروز تلاش برای امرار معاش و گذران امور زندگی، یکی از مشکلات اساسی کارگران ایران بوده و از دغدغه ی مهم خانواده های آنهاست. بیکاری روزافزون، وجود قرادادهای موقت و ناامنی شغلی، تعطیلی مراکز تولیدی و گسترش بیکارسازی ها، به تعویق افتادن دستمزدها و... بیش از پیش شرایط زندگی کارگران را به مخاطره انداخته است. هم چنین حداقل دستمزد کارگران در سال جاری، روزانه کمتر از 10 دلار بوده و بر اساس آمارهای رسمی، زیر خط فقر مطلق می باشد. این در حالی بود که در چند سال گذشته با اجرایی شدن طرح حذف سوبسیدها از کالاهای اساسی و مورد نیاز جامعه، قیمت ها به شکلی سرسام آور افزایش یافت و این روند هم چنان ادامه دارد. واقعیت این است اجرای این پروژه (که به توصیه نهادهای سرمایه داری جهانی، مانند صندوق بین المللی پول و بانک جهانی صورت گرفت)، سفره خالی کارگران را نشانه گرفت و ریاضت کشی و فشار بیشتری را به میلیون ها مزدبگیر ایرانی، تحمیل کرد.
در چنین اوضاعی، سرمایه داران با دراختیار داشتن تمامی ابزارهای قانونی و انواع تشکل هایی که حامی منافع آنهاست، حقوق کارگران را پایمال کرده و اعتراض های شان را سرکوب می کنند. در ایران اعتصاب غیر قانونی است و کارگران به این دلیل، مجرم شناخته و برابر قانون مجازات اسلامی محاکمه خواهند شد. علاوه بر این تظاهرات و تجمع اعتراضی کارگری ممنوع بوده و تلاش برای ایجاد تشکل خود ساخته به نیروی خود کارگران، اقدام علیه امنیت ملی قلمداد می شود و به این دلیل، رهبران و فعالین کارگری زندانی می شوند. ما کارگران ایران حق تشکیل هیچ گونه تشکل مستقلی را نداریم و هر کسی اقدام به این کار کنند برابر ماده 498 قانون مجازات اسلامی به دو تا ده سال زندان محکوم خواهد شد، در ایران خودرو هیچ گونه تشکل کارگری وجود ندارد تا از حداقل حقوق کارگران در آن بخش صنعتی دفاع کنند. هم اکنون جمع زیادی از اعضای تشکل های مستقل و غیر دولتی کارگری به زندان محکوم شده و یا در انتظار محکومیت بسر می برند. برای نمونه همین امروز رضا شهابی به جرم تشکیل سندیکای اتوبوسرانی تهران، به 6 سال زندان تعزیری و 5 سال محروم از هر گونه فعالیت کارگری محکوم شده و بهنام ابراهیم زاده به 5 سال زندان تعزیری محکوم و در حال سپری کردن حبس خود می باشد.
حضار محترم!
در ایران دو نگرش در باره کارگران و موقعیت آنها وجود دارد:
نگرش اول مبتنی بر این است که حقوق کار از جمله ی حقوق ملی و داخلی است؛ زیرا هم قانون گذار و هم مراجع دادرسی جهت حل اختلاف و نیز وزارت کار جهت نظارت بر اجرای قانون کار، وجه مشخصه ی داخلی بودن آن است و لذا رعایت استانداردهای بین المللی کار، ضروری نمی باشد.
نگرش دوم نیز بر این بینش استوار است که حقوق کار جنبه ی جهانی و فراملی دارد، زیرا تقریبا" مصائب و خواسته های اساسی تمامی کارگران دیگر کشورها، مشابه یکدیگر است و لذا توجه به آنها و رعایت نمودن این استانداردها در قوانین داخلی کشورها، الزامی و ضروری است.
بنابراین در کشور ما یا باید نگرش اول را بپذیریم و تن به هر مصوبه ضد کارگری بدهیم و یا اگر نگرش دوم را قبول کرده و برای دستیابی به مطالبات مان مبارزه کنیم، ما را تحت تحقیب، اخراج از کار، تهدید به مرگ، دستگیر و روانه زندان می کنند. بعد از بازداشت، محاکمه ما آغاز شده و اگر محارب شناخته نشویم، به جرم جاسوسی برای بیگانه و یا گرفتن پول ازآنها، ما را محکوم می کنند.
علی رغم اینکه در قانون اساسی و قانون کار تظاهرات بدون حمل سلاح آزاد است، ولی این تنها در کتاب های قانون ثبت شده و ضمانت اجرایی ندارد و هرگونه تظاهرات و راهپیمایی غیر دولتی در ایران ممنوع بوده و شرکت در آن مجازات دارد. هم چنین برگزاری مستقل مراسم روز جهانی کارگر از سوی کارگران جرم بوده و آنها فقط این حق را دارند که در مراسم های دولتی و کارفرمایی، شرکت کنند! وقتی کارگران شهرستان سنندج واقع در استان کردستان در اول ماه مه امسال به خیابان آمدند 7 نفر از آنان دستگیر و آنان را جهت محاکمه به زندان فرستادند و ده ها نفر از کارگران مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
ما کارگران شهر سقز، در سال 1383 به مناسبت اول ماه مه، برابر اصل 27 قانون اساسی کشور درخواست مجوز راهپیمایی کردیم، مسئولین دولتی به جای موافقت با تقاضای ما، به صفوف کارگران حمله برده و شرکت کنندگان را مورد ضرب و شتم قرار داده و 27 نفر را دستگیر کردند. تعداد هفت نفر از بازداشتی ها، مدت 3 سال زیر طولانی ترین محاکمه های تاریخ جنبش کارگری قرار گرفتیم و سرانجام مرا به یک سال حبس تعزیری و 3 سال محروم از هر گونه فعالیت کارگری ممنوع کردند. تعدادی دیگر نیز به 3 سال محروم از هر گونه فعالیت کارگری شدند. علاوه بر این در سال 1368 جمال چراخ ویسی را تنها به جرم راهپیمایی در روز جهانی کارگر در زندان شهر سنندج محاکمه و ایشان را اعدام کردند.
اما علی رغم فشارهای متعدد معیشتی و سرکوب حرکت های کارگران برای رسیدن به خواسته های شان، بخش های مختلف طبقه کارگر ایران به شکل های مختلف، نسبت به این شرایط اعتراض کرده و با اعتصاب و تجمع، مطالبات خود مطرح نموده اند.
دوستان کارگر!
در پایان بار دیگر ضمن تشکر از برگزارکننده گان این کنفرانس، از شما می خواهم که از هر طریق ممکن برای دفاع از مطالبات کارگران ایران، از جمله داشتن حق ایجاد تشکل مستقل، حق اعتصاب و راهپیمایی و حق برگزاری مراسم اول ماه مه و آزادی فعالین و نماینده های کارگری تلاش و کوشش نمایید. ما طبقه ای جهانی هستیم و نیاز به حمایت و پشتیبانی بین المللی از یکدیگر داریم و باید بتوانیم همبسته و متحد برای رسیدن به دنیایی بدون استثمار و بهره کشی انسان از انسان، مبارزه کنیم.
دست همه شما را به گرمی می فشارم. با سپاس فراوان
ایران – استان کردستان – شهرستان سقز محمود صالحی مورخ 23/2/91
پیام نهادها
به هفتمین اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیل سازی جهان در مونیخ
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران – خارج کشور، با نهایت خوشوقتی برگزاری این کنفرانس مهم را به شما کارگران شرکت کننده از سراسر جهان تبریک می گوید.
متأسفانه تلاشهای چند ماهۀ ما برای اعزام یک نماینده از بخش خودروسازان ایران برای شرکت در این کنفرانس به علت اختناق حاکم در ایران و نگرانی از پیآمدهای آن به نتیجه نرسید.
کارگران ایران کماکان از حق تشکل و اعتصاب برخوردار نیستند. رژیم اسلامی سرمایه وحشیانه به هر اعتراض و اعتصاب کارگران حملهور میشود.
کارگران و زحمتکشان در شرایط بد اقتصادی و با بیکاری روبه افزایش روبرو هستند و از امنیت شغلی، بیمه بیکاری و اجتماعی بیبهرهاند. کارگران در ایران هیچگاه در طول این سالها دست از اعتراض و اعتصاب برنداشته و بیوقفه برای منافع و مطالبات خود میوشند.
در اول ماه مه امسال در ایران به اشکال مختلف مراسم و گردهمآییهایی بهمناسبت اول مه برگزار شد و بخشی از مراکز صنعتی و محلهای کار، کارگران جسورانه دست از کار کشیده تا بتوانند هم اول ماه مه را جشن گرفته و هم در مورد خواستهها و مطالباتشان با هم به بحث و گفتگو بپردازند.
کارگران ایران فقط به نیروی خود و به همبستگی و حمایت همطبقهایهای خودشان در دنیا اتکا دارند و هیچ توهمی به دولتها و نیروهای غیر کارگری ندارند.
در شرایط تهاجم گستردۀ سرمایهداری جهانی به دستآوردهای طبقۀ کارگر و همچنین بحران ساختاری این نظام، اهمیت برگزاری چنین اجلاسهایی صد چندان میشود. طبقۀ کارگر جهانی در مقابل این تهاجمات باید صفوف خود را محکمتر و گستردهتر نموده و همبستگی بینالمللی خود را بیش از پیش تقویت نموده و چون اعضای یک پیکر از حقوق همطبقهایهای خود در سراسر جهان بطور گسترده حمایت نماید، تنها از این طریق است که با انسجام صف طبقاتی جهانی خود در برابر صف سرمایه مانع از ادامۀ تجاوزات استثمارگرانه شده و به دستآوردهای تازهای نائل خواهد شد.
ما بار دیگر ضمن تبریک و آرزوی موفقیت این اجلاس مشورتی با مصوباتی مترقی و راهگشا، خواهانیم که کنفرانس با صدور قطعنامه و ارسال پیام همبستگی از مبارزات کارگران ایران حمایت نموده و خواهان آزادی فوری کارگران زندانی بویژه رضا شهابی عضو هیئت مدیره و مسئول مالی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه شود که اکنون در نتیجۀ شکنجههای بسیار و شرایط سخت زندان برای عمل جراحی در بیمارستان بسر میبرد.
موفق باد هفتمین اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیل سازی جهان
زنده باد همبستگی بینالمللی کارگران جهان
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران – خارج کشور
17 ماه مه 2012
قطعنامۀ تصویب شده
ما شرکت کنندگان در هفتمین اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیل سازی که از 17 تا 20 ماه مه 2012 در شهر مونیخ برگزار شد، با اطلاع از وضعیت اسفناک عمومی کارگران ایران و همچنین شرایط بسیار سخت فعالین کارگری که از حق تشکل، اعتصاب و بیان محروم بوده و دائم تحت پیگرد و تعقیب میباشند و یا به زندان طویلالمدت افتاده و تحت شکنجه قرار میگیرند، ضمن محکوم کردن شدید اعمال سرکوبگرانۀ رژیم جمهوری اسلامی و پایمال کردن حقوق اولیۀ کارگران خواهانیم:
1 – آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی کارگران زندانی بویژه رضا شهابی و علی نجاتی که در نتیجۀ شرایط بسیار سخت زندان سلامتی خود را کاملاً از دست داده و در معرض خطر قرار دارند.
2 – به رسمیت شناختن حق تشکل، اعتصاب، اعتراض و کلیۀ حقوق دمکراتیک از جمله به رسمیت شناختن و تعطیل رسمی اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران و متوقف کردن هرگونه اعمال سرکوب و آزار کارگران.
3 – متوقف کردن اخراجهای گسترده، پرداخت حقوقهای عقب افتاده و بالا بردن حداقل دستمزدها برابر با میزان واقعی تورم.
ما به عنوان وظیفۀ انترناسیونالیستی در دفاع از حقوق همطبقهایهای خود در ایران، ضمن اعلام همبستگی با کارگران ایران، از مسئولین جمهوری اسلامی خواهان تحقق فوری مواد فوق میباشیم و متعهد میشویم تا تحقق کامل آنها به تلاشهای خود در اشکال گستردهتر ادامه دهیم.
بیش از 400 نفر شرکت کننده از 25 کشور جهان در هفتمین اجلاس مشورتی بینالمللی کارگران اتومبیل سازی
مونیخ – 20/5/2012
متن مصاحبهها با هیئتهای نمایندگی
مصاحبه با هیئت های نمایندگی فیلیپین، آفریقای جنوبی، کره جنوبی، برزیل و اسپانیا
در هفتمین اجلاس مشورتی کارگران اتومبیل سازی جهان در مونیخ 17 – 20 ماه مه 2012
یکی از مزایا و امکانات خوب چنین اجتماعاتی، آشنایی، ارتباط و تبادل تجربه با فعالین کارگری کشورهای دیگر است. با توجه به محدودیت بسیار وقت – چون همه تمام وقت در جلسات مختلف حضور داشتند، و پیدا کردن مترجم به زبان های مختلف، تنها فرصت های بسیار کوتاهی برای چنین مصاحبه هایی به دست میآمد و لذا من تنها توانستم با این چند نمایندگان صحبت های کوتاهی داشته باشم. بنابر این تنها دو سئوال مشترک و مشخص را که می تواند برای فعالین داخل کشور مفید واقع شود، از همۀ این افراد کردم، ولی در ضمن گفتگو، سئوالهای جنبی دیگری نیز مطرح شد که مجموعاً از این قرارند:
با مسائلی نظیر اخراجها، بستن کارخانجات و بیکاری، چگونه برخورد میکنید؟ تجربۀ شما در این زمینه چیست؟
چگونه کارگران را برای شرکت در یک اعتصاب بسیج و سازماندهی میکنید؟
آیا اتحادیه شما مستقل است یا وابسته؟
آیا قانوناً حق اعتصاب دارید؟
(در این مصاحبهها از طرح هربارۀ سئوالات خودداری میکنم و پاسخها را بهطور کلی مینویسم)
فیلیپین – رومئو لگاسپی
ابتدا تحقیق میکنیم که چرا کارخانه بسته شده و دلیلش چیست. براساس آن پس از بحث و گفتگو با که برای حمایت از کارگرانکارگران، درخواستهای خود را فرموله کرده و به اتحادیه میدهیم تا اقدام کند. - اتحادیه منتخب کارگران است و در مجموع کارش مثبت است – سپس مدیران کارخانه بررسی می کنند که خواستهای کارگران را قبول کنند یا نه. اگر کارخانه بسته باشد، تصمیم میگیرند که پولی به کارگران بپردازند و بر سر مبلغ چانه میزنند و چنانچه نپردازند یا به توافق نرسند، کارگران اعتصاب میکنند.
در قانون کار فیلیپین، حق اعتصاب به رسمیت شناخته شده، اما در عمل پلیس و ارتش دخالت میکند!
ما ابتدا حقانیت و ضرورت اعتصاب را برای کارگران توضیح میدهیم که چرا کارفرما حقوق ما را نمیپردازد، سپس تمام کارخانه و خانوادههایشان را مطلع میکنیم. بعلاوه به تمام کارگران کارگاهها یا مؤسساتی که از شرکاء کارخانه هستند و یا برای آن کار میکنند در مورد اعتصاب و علل آن اطلاع رسانی میکنیم. در موارد حملۀ پلیس اهالی محل را هم بسیج میکنیم که از ما حمایت کنند. آنها غذا و نوشابۀ اعتصابیون را تأمین میکنند و در مقابل پلیس از ما دفاع مینمایند.
هنگامیکه کارگران و اهالی از اهداف اعتصاب مطلع شده و آن را پذیرفتند، تظاهرات و اعتراضات شروع میشود. مهم این است که کارگران بفهمند که حق اعتصاب و مبارزه دارند.
س: آیا صندوق اعتصاب دارید؟
ج: صندوق داریم و اهالی با درک حقانیت اعتصاب کمک میکنند. سایر اتحادیهها و کارگران سایر کارخانجات نیز کمک میکنند، سازمان "کار اِید" که برای حمایت از کارگران از چند کارخانه تشکیل شده نیز حمایت میکند. حمایتهای بینالمللی هم به اشکال مختلف میشود.
س: آیا در پایان اعتصاب، چه موفق بشود و چه شکست بخورد، از این تجربه، جمعبندی میشود؟
ج: چنانچه درخواستها مثلاً منجر به بالا بردن دستمزد و یا جلوگیری از بستن کارخانه بشود، این یک موفقیت است. در جریان اعتصاب، کمیتههای مختلفی تشکیل میشود مثل کمیتۀ آموزش، کمیتۀ مالی، کمیتۀ تدارکات، کمیتۀ اکسیونها در اعتصاب و کمیتۀ مبارزه علیه اعتصاب شکنها.
کمیتهها گزارش میدهند و ارزشیابی میکنند و برای کمیتۀ رهبری اعتصاب میفرستند، آنجا بحث و بررسی می-کنند، نقاط ضعف و اشتباهات و یا نکات مثبت را مشخص میکنند. بویژه مهم است که بدانند سرمایهدار، دولت و پلیس چگونه عمل میکنند و تلاش میکنند در آینده اشتباهات ر تصحیح و به جهت درست هدایت کنند. در جمعبندی مهم است که تودهها را فراموش نکنیم و آنها را هم در جمعبندی شرکت داده و ازکمک و همبستگیشان تشکر کنیم.
س: آیا تصمیم به ادامه و یا پایان دادن به اعتصاب با رهبری است یا از کارگران نظرخواهی میشود؟
ج: رهبری اگر اوضاع را نامساعد ببیند، موقتاً اعتصاب را تعطیل میکند بعد از تمام کارگران برای ادامه و یا خاتمه اعتصاب نظرخواهی میکنند، تصمیم نهایی باید با 80 درصد آراء گرفته شود.
آفریقای جنوبی – ماکازو – از اتحادیۀ لیونزا
میزان بیکاری در آفریقای جنوبی بسیار بالاست، و بیشتر درمیان جوانان است. بعد از پایان مدرسه برای اکثر آنها کار نیست. هجوم کارگران از سایر کشورهای آفریقایی نیز، میزان بیکاری را بالاتر میبرد. اتحادیه علیه بیکاری و کار موقت مبارزه میکند. اتحادیهها قبلاً علیه آپارتاید مبارزه میکردند و حال برای کارگران فعالیت میکنند، وابسته به دولت نیستند، ولی رهبران اتحادیه بیشتر تابع سیاستهای دولت هستند. تقریباً 70 درصد وابسته به کنگره ملی آفریقا و 30 درصد به احزاب وابسته هستند. در هر واحد کاری، یک اتحادیه یا شورای نمایندگی وجود دارد.
بعد از لغو آپارتاید، ما مبارزه میکنیم ، اعتصاب میکنیم، در کارخانه میخوابیم و اغلب کارگران برای دفاع از خود، مسلح هستند، بعضاً با سلاح واقعی، ولی بیشتر سلاحها چوبی و قلابی است! که پلیس با دیدن ما ترسیده و فرار میکند!
حق اعتصاب، قانوناً برسمیت شناخته شده، ولی مقررات تازهای وضع شده که مثلاً دو روز قبل باید اطلاع داد. اما درصورت اعتصاب غیر قانونی، پلیس دخالت میکند. مثلاً کنگره ملی آفریقا متعهد شده که کار، آب و برق مردم را تأمین کند، ولی چون به تعهدش عمل نکرد، مردم اعتراض کردند و در یک تظاهرات سراسری با دخالت پلیس یک نفر کشته شد.
از آنجا که اعتصاب محقانه است، در مجمع عمومی بحث میکنند و با رأی اکثریت تصمیم به اعتصاب میگیرند.
س: آیا برای اعتصاب بین اهالی و خانوادهها هم تبلیغ میشود؟
ج: ما تنها متکی به کارگران کارخانه هستیم و بر روی آنها تمرکز میگذاریم و با اهالی و خانوادهها کاری نداریم.
س: پس چگونه پشتیبانی میشوید؟
ج: احتیاج به پشتیبانی نداریم، اعتصاب میکنیم و به خانههایمان میرویم تا موقعی که رادیو اعلام کند به سر کارتان برگردید! به این طریق ادامه و طولانی شدن اعتصاب به سود کارفرما نیست و معمولاً خبر بازگشت به کار زود منتشر میشود. مثلاً ماه گذشته کارگران فلزکار اعتصاب کرده و به خانههایشان رفتند و حتِا یک نفر به سر کار نرفت، لذا کارفرما زود خواستهای آنها را پذیرفت و آنگاه کارگران به سر کار رفتند.
س: اعتصاب از نظر مالی چگونه تأمین میشود؟
ج: نه از طرف کارفرما، نه اتحادیه و نه دولت در ایام اعتصاب چیزی پرداخت نمیشود، صندوق اعتصاب هم نداریم. سعی میکنیم که با مذاکره چیزی دریافت کنیم، ولی همیشه موفق نمیشویم. عمدتاً همکاران و خانوادهها کمک میکنند. ولی مهمتر از همه همبستگی بینالمللی است. این کنفرانس فرصت خوبی بود، هم یاد گرفتیم، هم تبادل تجربه کردیم و هم بیشتر همبسته شدیم و باید اتحادمان را محکمتر کنیم.
کره جنوبی
ج- کارگران زیر پوشش بیمههای اجتماعی هستند و در موارد اخراج و بیکاری بطور نسبی تأمین میشوند. اما این تنها مشکل کارگران نیست، این مشکل عمومی جامعه است و به عنوان یک مشکل همگانی مطرح است و آگاهی عمومی در مورد این مشکلات وجود دارد. ما سطح بالای بیکاری داریم، به خصوص در بین جوانان و همجنین کارهای موقت. سرمایهداران سعی میکنند با همکاری با هم و تبانی سود بیشتری حاصل کنند ولی مردم در مقابل این وضع مقابله و مبارزه میکنند. مثلاً در مورد معاهدۀ آمریکا و کره، کارگران علیه آن مبارزه کردند، تظاهرات وسیع تودهای براه افتاد و دانشجویان در آن نقش زیادی داشتند.
در قانون و روی کاغذ حق اعتصاب، اتحادیه و ... هست، ولی در اعتصابات طولانی دولت دخالت میکند و با نیروی پلیس سرکوب مینماید.
س: چگونه در چنین وضعی کارگران را بسیج و سازماندهی میکنید؟
ج: وقتی در مورد دستمزد اعتصاب میشود، کارگران عموماً راحتتر شرکت میکنند. اما در مورد تعطیلی کارخانه و اخراجها چون خطر هست، کمتر شرکت میکنند. در این موارد در مرحلۀ اول یک اجتماع از کارگران تشکیل میشود و بحث میکنند که آیا اعتصاب درست است یا نه؟ چنانچه تصمیم به اعتصاب گرفته شود، کارگران بیشتری شرکت میکنند. ما میگوییم: "تجربۀ یک اعتصاب، انسان را کامل می کند"
ما صندوق اعتصاب داریم ولی حقوق روزهای اعتصاب پرداخت نمیشود. در این حالت کارگران اعتبار باز میکنند. خانوادهها هم کمک میکنند.
جامعۀ کره عمدتاً کارگری و خانوادههایشان هستند که آگاهی عمومیشان بسیار پایین است و از سطح یک انسان معمولی پایینتر است. هرچند بعضیها گاهی در مبارزات شرکت کرده و از کارگران حمایت میکنند. ولی کارگران صنایع دائم بیشتر میشوند.
اتحادیهها سعی میکنند تبلیغات ضد کمونیستی علیه کره شمالی را برطرف کنند و مردم را علیه تبلیفات کاپیتالیستی آگاه و بسیج میکنند.
برزیل – مانچا - از جنرال موتور
ج: مبارزات وابسته به رشد جنبش کارگری است. ما دائماً جلسات عمومی تشکیل میدهیم که کارگران را بسییج کنیم و هنگامی که آگاهی عمومی آماده شود، شروع به آکسیون میکنیم، مثلاً اعتصاب. اتحادیۀ ما مستقل و علیه سیاستهای دولت است و هر دو سال یک بار انتخابات داریم.
در بعضی مناطق حق اعتصاب هست، ولی درعمل اغلب اعتصابها را غیر قانونی اعلام کرده و سرکوب میکنند و یا اخراج میکنند و یا بعدتر در سر فرصت فعالین را اذیت و اخراج میکنند.
کارگران مجبورند بسیج شده و در اعتصابات شرکت کنند. برای آن که شرایط کار آنقدر سخت است که احتیاج به کار زیادی نیست و کارگران خودبخود شرکت میکنند.
صندوق اعتصاب داریم ولی از طرف هیچ منبعی حقوق اعتصاب پرداخت نمیشود. در پایان اعتصاب درخواست میشود حقوق روزهای اعتصاب پرداخت شود، اما اکثراً پرداخت نمیشود. سعی میشود تودهها را بسیج کرد و حمایتشان را جلب کنیم. در اکثر موارد مردم، خانوادهها و سایر کارخانجات حمایت میکنند.
اسپانیا - یزوس – از ث، ژ، ت
ج: ما علیه اخراجها قویاً مبارزه میکنیم و خواهان خاتمه اخراجها هستیم و تلاش میکنیم کارگران خود ادارۀ کارخانه را به دست بگیرند، ولی چون کارخانجات بزرگ اغلب با سرمایۀ خارجی است، کنسرنهای بینالمللی جلوگیری کرده و تهدید میکنند اگر کارگران کارخانه را تصاحب کنند، همه را اخراج خواهند کرد.
(متأسفانه این مصاحبه به علت احضار یزوس به یکی از جلسات، ناتمام ماند)مریکا و کره، کارگران علیه آآ
اصلاحیه
در رابطه با گزارش اجلاس مونیخ، آقای بهروز خباز اطلاع دادند که ایشان در آن اجلاس گفته اند که از فعالین اتحاد بین المللی هستند و حضور ایشان فردی بوده و به هیچوجه صحبت از نمایندگی از طرف اتحاد بین المللی نکرده اند
با پوزش، بدینوسیله مطلب مندرج در گزارش در رابطه با ایشان تصحیح میشود -
